این روایت در منابع مختلف روایی بیان شده است، و از نظر سند مشکلی ندارد؛[1] امام صادق(ع) می‌فرماید: «کانَ فیما ناجَى اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ مُوسَى بْنَ عِمْرانَ أَنْ قالَ لَهُ یا ابْنَ عمران کَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّنی فَإِذا جَنَّهُ اللَّیْلُ نامَ عَنّی أَ لَیْسَ کُلُّ مُحِبٍّ یُحِبُ‏ خَلْوَةَ حَبِیبِهِ‏ ها أَنا ذا یا ابْنَ عمران مُطَّلِعٌ عَلَى أَحِبَّائی إِذا جَنَّهُمُ اللَّیْلُ حَوَّلْتُ أَبْصارَهُمْ مِنْ قُلُوبِهِمْ وَ مَثَّلْتُ عُقُوبَتی بَیْنَ أَعْیُنِهِمْ یُخاطِبونی عَنِ الْمُشاهَدَةِ وَ یُکَلِّمُونی عَنِ الْحُضورِ یا ابْنَ عمران هَبْ لی مِنْ قَلْبِکَ الْخُشوعَ وَ مِنْ بَدَنِکَ الْخُضوعَ وَ مِنْ عَیْنَیْکَ الدُّموعَ فی ظُلَمِ اللَّیْلِ وَ ادْعُنی فَإِنَّکَ تَجِدُنی قَرِیباً مُجِیباً».[2]
«خداوند در ضمن مناجاتی به حضرت موسی(ع) فرمود: ای پسر عمران! آن‌که ادعای دوستی مرا داشته، ولی شب‌هنگام خوابیده و در سحرخیزی و مناجات نمی‌کوشد، دروغ‌گو است. آیا هر عاشقی مشتاق خلوت کردن با معشوق خود نیست؟! ای پسر عمران! اینک این منم که شب‌هنگام، عاشقانم را می‌شناسم و چشمان آنان را از دل‌هایشان در آورده و کیفرم را پیش چشمانشان پدیدار می‌کنم و چنان با من سخن می‌گویند که گویى مرا می‌بینند و چنان مرا مخاطب می‌سازند که گویى در حضورم هستند. ای پسر عمران! از قلبت شکستگى، از تنت افتادگى و از چشمانت اشک‌ها در تاریکى شب را به من هدیه بده و مرا بخوان که نزدیک و اجابت‌کننده‌ام خواهى یافت».

---