شیخ مفید(م 413 هـ ق) از محدثان، متکلمان و فقهای شیعه، این رخداد را در شمار معجزات مشهوری از امام علی(ع) نقل کرده است که شهرت آن از شهر کوفه فراتر رفته و خبر آن به دیگر سرزمین‌ها نیز رسیده است:
... آب فرات طغیان کرده و به اندازه‌ای بالا آمد که مردم کوفه از غرق شدن ترسیده و به أمیر المؤمنین(ع) پناه بردند. آن‌حضرت از خانه بیرون آمد و مردم نیز به دنبالش حرکت کردند تا به کنار رود فرات رسیدند. حضرت در آن‌جا وضویى گرفت و نماز و دعاهایى خواند که بیشتر مردم شنیدند. سپس به سوى فرات پیش رفت و عصایى که در دستش بود را به آب زد و فرمود: با اجازه و خواست پروردگار کاسته شو، پس آب فرو نشست به اندازه‌ای که ماهیان در ته آب آشکار شدند. بیشتر آن ماهیان به سخن درآمده و بر آن‌حضرت سلام کردند.
مردم از این جریان شگفت‌زده شده و از سبب سخن گفتن دسته‌ای و سخن نگفتن برخی، پرسیدند؟ حضرت فرمود: خداوند آن دسته از ماهیان که پاک و حلال بودند را براى من به زبان آورد و آن دسته را که حرام گوشت، پلید و دور از رحمت و برکت بودند را به سخن نیاورد.
شیخ مفید پس از گزارش این ماجرا می‌گوید: شهرت این معجزه، مانند شهرت معجزات پیامبر(ص) از قبیل سخن گفتن حضرتشان با گرگ، تسبیح سنگ‌ریزه در دستان آن‌حضرت، ناله کردن ستون مسجد براى او و .... است، و کسى که بخواهد در این معجزه امام علی(ع) تردید کند؛ حالش مانند آنانی می‌باشد که در معجزات پیامبر(ص) تردید می‌کنند.[1]
شایان ذکر است، هر چند شیخ مفید راویان این خبر را نقل نکرده، ولی به جهت اعتبار کتاب و دانش و وثاقت نویسنده آن، معمولاً چنین اخباری از وی مورد پذیرش قرار گرفته و برخوردی که نسبت به سایر معجزات و کرامات پیامبر(ص) و امامان(ع) می‌شود در این‌جا نیز تکرار می‌گردد.

---