در گذشته، مکانی که در آن قضای حاجت می‌شد، با نام‌هایی؛ مانند «الخلأ»، «الغائط»، «المخرج»، «الکنیف»، «المتوضأ»، «الحظیرة» و ... شناخته می‌شد و به چاه فاضلاب، «البالوعه» می‌گفتند.
 اگر چه در روایات به صورت صریح از کیفیت ساختمان سرویس‌های‌ بهداشتی‌‌ نامی به میان نیامده است، اما با توجه به برخی گزارش‌های مرتبط با تخلی، می‌توان به برخی از اطلاعات در مورد آن دست یافت:
1. امام صادق(ع) هر گاه داخل کنیف «دست‌شویی» می‌شد سرش را می‌پوشاند و آهسته می‌گفت: «بسم الله و بالله».[1] بر اساس کتب لغت، معنای «کنیف»، سایبانی از چوب و یا برگ درخت است که برای شتر آماده می‌کردند تا از باد و سرما محافظت شود.[2] ظاهر روایت آن است که چنین جایگاهی را نیز برای قضای حاجت در کنار منازل می‌ساختند.
2. راوی می‌گوید از امام صادق(ع) پرسیدم که چاه آبی که مردم از آن وضو می‌گیرند و در کنارش چاه فاضلابی قرار دارد، حکمش چیست؟ حضرت فرمود: اگر فاصله دو چاه آب و فاضلاب دست کم ده ذراع باشد و چاه آب هم در سمت بیرون منزل قرار داشته باشد، ایرادی ندارد.[3] این گزارش، نشانگر آن است که سرویس بهداشتی برخی از منازل در آن زمان نیز به چاه فاضلاب هدایت می‌شده است.
البته با توجه به موقعیت جزیرة العرب و محدودیت منابع آبی و دیگر امکانات زندگی، بسیاری از مردم، رعایت بهداشت را نمی‌کردند که با آمدن اسلام، به تدریج، مردم دقت بیشتری در مراعات امور بهداشتی می‌کردند، بویژه آن‌که احکامی در مورد نجس بودن ادرار و مدفوع وجود داشت که بدون رعایت آنها، نماز آنان صحیح نبود. همچنین بسیاری از مردم قبل از گسترش اسلام در کنار منازل، زیر درختان، و داخل جوی‌های آب اقدام به تخلی می‌کردند که معصومان(ع) توصیه می‌کردند تا مکان‌های مناسب‌تری را انتخاب کنند تا به بهداشت محیط آسیب وارد نیاید.[4]
 

---