آشامیدن شراب حرام و در بعضى از اخبار بزرگ ترین گناه شمرده شده است و اگر کسى آن را حلال بداند در صورتى که ملتفت باشد که لازمه حلال دانستن آن، تکذیب خدا و پیغمبر (ص) مى‏باشد، کافر است. از حضرت امام جعفر صادق (ع) روایت شده است که فرمودند: "شراب ریشه بدی ها و منشأ گناهان است و کسى که شراب مى‏خورد، عقل خود را از دست مى‏دهد و در آن موقع خدا را نمى‏شناسد و از هیچ گناهى باک ندارد و احترام هیچ کس را نگه نمى‏دارد و حقّ خویشان نزدیک را رعایت نمى‏کند و از زشتی هاى آشکار رو نمى‏گرداند و روح ایمان و خدا شناسى از بدن او بیرون مى‏رود و روح ناقص خبیثى که از رحمت خدا دور است در او مى‏ماند و خدا و فرشتگان و پیغمبران و مؤمنان، او را لعنت مى‏کنند و تا چهل روز نماز او قبول نمى‏شود و روز قیامت روى او سیاه است و زبان از دهانش بیرون مى‏آید و آب دهان او به سینه‏اش مى‏ریزد و فریاد تشنگى او بلند است".[1]‏

"البته گفتنى است عدم قبول نماز به معناى عدم صحت نماز نیست و منظور از عدم قبول، محرومیت از درجات بهشت است. چنین شخصی بعد از حالت مستى باید نمازش را بجا آورد"[2] و اگر بعد از دو ساعت حالت مستی نداشته باشد و بعد از طهارت بدن و لباسش از نجاست شراب، می تواند نماز بخواند.[3]

با جستجویی که انجام گرفت به متنی برخورد نکردیم که بر گفتار در سؤال دلالت کند. بله ممکن است مراد از نجاست در این عبارت، نجاست ظاهری نباشد و به نجاست باطنی اشاره داشته باشد که همین هم موجب خواهد شد انسان از رحمت و برکات الهی دور بماند و نمازش تا چهل روز مورد قبول قرار نگیرد.