لطفا صبرکنید
بازدید
8562
8562
آخرین بروزرسانی:
1399/02/26
کد سایت
fa91252
کد بایگانی
108000
نمایه
شفاعت شیعیان امام علی(ع) در حق دیگران
طبقه بندی موضوعی
شیعه چه می گوید|توسل، شفاعت، تبرک و ...
اصطلاحات
شفاعت
گروه بندی اصطلاحات
سرفصل‌های قرآنی
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
در روایتی آمده است، شیعیان امام علی(ع) می‌توانند به اندازه قبیله‌های مضر و ربیعه در حق دیگران شفاعت کنند، یعنی چند نفر؟
پرسش
در حدیثی آمده است شیعیان امام علی(ع) می‌توانند در قیامت به اندازه افراد دو قبیله شفاعت کنند. منظور از دو قبیله تقریباً چند نفرند؟
پاسخ اجمالی
روایاتی در مورد مقام و جایگاه شیعه امام علی(ع)[1] و حق شفاعت آنها در منابع حدیثی آمده است؛ مانند:
1. پیامبر(ص) فرمود: «فقرای شیعه على(ع) و عترت بعد از او را سبک نشمارید؛ زیرا یکى از آنها افراد زیادی به اندازه دو قبیله ربیعه و مضر را شفاعت می‌کند».[2]
2. آن‌حضرت فرمود: «... خداوند هفت امتیاز براى امام علی(ع) قرار داده است. یکی از این موارد این است که شیعیان فقیر و تنگ‌دست وی در روز قیامت گروهى را که تعداد ایشان به اندازه قبیله ربیعه و مضر است، شفاعت نمایند.[3]
3. امام صادق(ع) فرمود: «اى فضل! شیعیان فقیر ما را ترک نکنید. به خداوند سوگند یکى از آنها در روز قیامت از جماعتى به اندازه قبیله ربیعه و مضر شفاعت مىکند».[4]
آنچه در مورد این روایات می‌توان گفت این است که:
الف) مراد از شیعه‌هایی که امکان این حجم وسیع از شفاعت را دارند، شیعیان واقعی است، نه تنها دوستداران و محبان اهل‌بیت(ع)؛ زیرا در غیر این صورت، باید تمام مردم دنیا شفاعت شوند، مگر این‌که شفاعت‌ها تداخل داشته باشند.
ب) قبیله‌های «ربیعه» و «مضر» که منسوب که به «نزار بن معد بن عدنان» هستند،[5] دو قبیله بسیار پرجمعیت شبه جزیره عربستان به شمار می‌آمدند و هر کجا که سخن از مبالغه در جمعیت بود، به عدد افراد این دو قبیله مثال آورده می‌شد.[6] اما تعداد آنان دقیقاً مشخص نیست و هدف تنها مبالغه است. البته برخی از روایات کمترین مقداری را که انسان مؤمن شفاعت می‌کند، سی نفر برشمرده‌اند».[7]
به عبارتی آنان این توانایی و ظرفیت را دارند که شفاعتی گسترده داشته باشند، اما مشخص است که تنها در مورد افرادی شفاعت می‌کنند که صلاحیت‌های حداقلی را برای مورد شفاعت قرار گرفتن دارا باشند.
1. پیامبر(ص) فرمود: «فقرای شیعه على(ع) و عترت بعد از او را سبک نشمارید؛ زیرا یکى از آنها افراد زیادی به اندازه دو قبیله ربیعه و مضر را شفاعت می‌کند».[2]
2. آن‌حضرت فرمود: «... خداوند هفت امتیاز براى امام علی(ع) قرار داده است. یکی از این موارد این است که شیعیان فقیر و تنگ‌دست وی در روز قیامت گروهى را که تعداد ایشان به اندازه قبیله ربیعه و مضر است، شفاعت نمایند.[3]
3. امام صادق(ع) فرمود: «اى فضل! شیعیان فقیر ما را ترک نکنید. به خداوند سوگند یکى از آنها در روز قیامت از جماعتى به اندازه قبیله ربیعه و مضر شفاعت مىکند».[4]
آنچه در مورد این روایات می‌توان گفت این است که:
الف) مراد از شیعه‌هایی که امکان این حجم وسیع از شفاعت را دارند، شیعیان واقعی است، نه تنها دوستداران و محبان اهل‌بیت(ع)؛ زیرا در غیر این صورت، باید تمام مردم دنیا شفاعت شوند، مگر این‌که شفاعت‌ها تداخل داشته باشند.
ب) قبیله‌های «ربیعه» و «مضر» که منسوب که به «نزار بن معد بن عدنان» هستند،[5] دو قبیله بسیار پرجمعیت شبه جزیره عربستان به شمار می‌آمدند و هر کجا که سخن از مبالغه در جمعیت بود، به عدد افراد این دو قبیله مثال آورده می‌شد.[6] اما تعداد آنان دقیقاً مشخص نیست و هدف تنها مبالغه است. البته برخی از روایات کمترین مقداری را که انسان مؤمن شفاعت می‌کند، سی نفر برشمرده‌اند».[7]
به عبارتی آنان این توانایی و ظرفیت را دارند که شفاعتی گسترده داشته باشند، اما مشخص است که تنها در مورد افرادی شفاعت می‌کنند که صلاحیت‌های حداقلی را برای مورد شفاعت قرار گرفتن دارا باشند.
[2]. ابن همام اسکافی، محمد بن همام بن سهیل، التمحیص، ص 47، قم، مدرسة الإمام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، چاپ اول، 1404ق؛ شیخ صدوق، امالی، ص 307، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، 1400ق.
[3]. کوفى، فرات بن ابراهیم، تفسیر فرات الکوفی، محقق، مصحح، کاظم، محمد، ص 392 – 394، تهران، مؤسسة الطبع و النشر فی وزارة الإرشاد الإسلامی، چاپ اول، 1410ق.
[4]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، امالی، النص، ص 47، قم، دار الثقافة، چاپ اول، 1414ق.
[5]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق، مصحح، میر دامادی، جمال الدین، ج 10، ص 87، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.
[6]. لسان العرب، ج 9، ص 29؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 69، ص 35، بیروت، مؤسسة الطبع و النشر، چاپ اول، 1410ق.
[7]. شیخ مفید، تصحیح اعتقادات الإمامیة، محقق، مصحح، درگاهی، حسین، ج 1، ص 66، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ دوم، 1414ق؛ بحار الأنوار، ج 8، ص 58.
نظرات
