براساس آنچه در روایات آمده، گریه بر فرزندی که از دنیا رفته، اشکال ندارد؛ چرا که گریه بر مرده خردسال، یا بزرگ‌سال یک امر عاطفی است، و گریزی از آن نیست. در همین رابطه روایات فراوانی وجود دارد، به عنوان نمونه:
1. پیامبر(ص) بعد از فوت فرزندش ابراهیم[1] گریه زیادی می‌کردند، به گونه‌ای که خود آن‌حضرت(ص) فرمودند: قلب من بى‏صبرى می‌کند و چشم گریه می‌کند؛ اما با این‌حال چیزی نمی‌گویم که خدا از آن ناراحت شود.^[2]
2. هنگامى که طاهر فرزند دیگر پیامبر از دنیا رفت، چشم پیامبر(ص) بر اثر گریه پر از اشک شد. پرسیدند: یا رسول اللَّه چرا گریه مى‏کنید؟ در جواب فرمود: چشم مى‏گرید، و اشک جارى مى‏شود، دل محزون مى‏شود، ولى معصیت خدا را نمى‏کنم.[3]
3. یکى از دخترهاى پیامبر(ص) (غیر از حضرت فاطمه) خدمت آن‌حضرت آمد گفت: دخترم مریض است. حضرت آن دختر کوچک بیمار که صدای نفس آن دختر به سختی از سینه‏اش بیرون مى‏آمد را به همراه خود در میان اصحاب برد. حضرت به حال آن دختر اشک ریخت... .[4]
4. هنگامی که ابراهیم فرزند رسول خدا(ص) از دنیا رفته بود، و آن‌حضرت(ص) گریان بود. مردی با کنایه به حضرتشان گفت: برای این کودک خردسال گریه می‌کنی! من دوازده پسرم را با دستهای خودم در زمان جاهلیت دفن کردم که همه از فرزند شما جوان‌تر بودند(و بی‌قراری هم نکردم!). آن‌حضرت(ص) فرمود: گیرم اگر رحمت و دلسوزی از قلب تو رخت بربسته، تقصیر من چیست؟![5]
5. اول کسى که بر فرزند خود گریه کرد، حضرت آدم(ع) بود.[6]
بنابر این، آنچه را که در پرسش مطرح شده بر خلاف تعالیم دینی بوده؛ لذا مبنای دینی و روایی ندارد، و در منابع معتبر هم مطلبی در این رابطه یافت نمی‌شود.
 

---