بعد از مرگ معاویه، فرزندش یزید به حاکم مدینه(ولید بن عتبه)، نامه‌ای نوشت تا از سران مدینه بیعت بگیرد؛ اما از میان افراد سرشناس مدینه که به نحوی در فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی نیز دخیل بودند، چند نفر با یزید بیعت نکردند:
1. حسین بن علی(ع): آن‌حضرت فرمود: من با یزید بیعت نمی‌کنم؛ زیرا معاویه با برادرم شرط کرده بود که بعد از او خلافت به من برسد و به هیچ وجه به فرزندان خویش ندهد؛[1] لذا شبانه از مدینه خارج شد و همراه با خانواده خود به  مکه رفتند.[2]
2. عبدالله بن زبیر: او وقتی از جریان بیعت گرفتن برای یزید مطلع شد، شبانه از بی‌راهه به سمت مکه حرکت کرد.[3]
3. عبدالله بن عمر: وقتی معاویه می‌خواست برای فرزندش یزید بیعت بگیرد، هزار درهم برای عبدالله بن عمر فرستاد، اما عبدالله قبول نکرد.[4]
4. عبدالرحمان بن ابوبکر؛[5]
گفتنی است که بیعت نکردن این چهار نفر بدان معنا نیست که در تمام بلاد اسلامی و حتی در خود مدینه، غیر از این چهار نفر، تمام مردم با یزید بیعت کرده باشند؛ چرا که بزرگانی؛ مانند محمد بن حنفیه، ابن عباس، عبد الله جعفر و... بودند که با یزید بیعت نکردند. برجسته شدن نام حسین بن علی(ع)، عبد الله بن عمر، و عبد الله بن زبیر، برای آن است که معاویه به صورت ویژه به یزید وصیت کرده بود که برای تحکیم پایه‌های حکومت خود از آنان بیعت بگیرد و مخالفت آنها کاملاً در انظار عمومی مورد تجزیه و تحلیل مردم قرار گرفت.
البته از آن‌جا که زندگی در گذشته به صورت قبیله‌ای بود، و مردم هر قوم و قبیله تحت فرمان رؤسای خود بودند، اگر رئیس قبیله‌ای با حاکم وقت بیعت می‌کرد به معنای بیعت تمام افراد آن طائفه و قبیله محسوب می‌شد، و همین‌طور بر عکس.
 

---