نخست باید گفت؛ وظیفه اصلی پیشوایان دین، هدایت مردم و بیان مسائلی است که متضمن نجات آنان از گمراهی باشد. و ورود به موضوع مطرح شده در پرسش و نظایر آن؛ از وظایف آنان نمی‌باشد، اما در عین حال به صورت پراکنده اموری را در ارتباط با صحت جسم و خواص برخی غذاها و داروها بیان نموده‌اند[1] که - صرف نظر از بررسی سند - تنها به چند نمونه از آنها اشاره می‌شود:
1. داوود رقی می‌گوید: مردی از رطوبت بدن به امام کاظم(ع) شکایت نمود، حضرت به او فرمود: خرمای برنی را ناشتا بخور و روی آن آب نخور، آن شخص دستور امام(ع) را اجرا نمود که رطوبت از بدن او رفت، اما به یبوست شدید دچار شد. حضرت فرمود: همان خرمای برنی را با آب بخور، این کار را کرد و مزاجش معتدل شد(یبوستش برطرف گشت).[2]
2. ربیع(دربان منصور دوانیقی) نقل می‌کند: روزی امام صادق(ع) وارد مجلس منصور دوانیقى شد. مردى هندى پیش منصور بود و کتابى در باره طب می‌خواند. حضرت صادق(ع) براى شنیدن سخنان او سکوت کرد، بعد از خواندن کتاب، مرد هندی به امام(ع) گفت: مایلید از اطلاعات من استفاده نمایید؟ حضرت فرمود: آنچه خود دارم مرا از معلومات شما بی‌نیاز نموده است! هندی گفت: شما چه دارید؟ امام پاسخ داد: گرمى را با سردى و سردى را با گرمى و رطوبت را با خشکى و خشکى را با رطوبت معالجه می‌کنم.[3]
در این روایت مقصود از خشکی، همان یبوست است که امام(ع) می‌فرماید: من آن‌را با رطوبت، یعنی چیزهایی که طبع سرد دارد مداوا می‌نمایم.
3. علاوه بر استفاده از آب برای درمان یبوست، در روایتی امام صادق(ع) خواصی برای سوره زخرف بیان نموده‌اند که از آن خواص این است: هر کس سوره زخرف را بخواند و بر ظرف آبی بدمد و بیاشامد، یبوست معده‌اش را برطرف و قضاى حاجت را آسان گرداند».[4]
گفتنی است، اگر چه معصومان(ع) در مواردی برای برخی بیماری‌ها توصیه‌هایی داشتند، اما هیچ‌گاه یاران خود را از مراجعه به پزشک و متخصص منع ننموده و خود در مواقع لزوم از نظر طبیبان استفاده می‌کردند.
 

---