قَدْ کَانَ بَعْدَکَ أَنْبَاءٌ وَ هَنْبَثَةٌ               لَوْ کُنْتَ شَاهِدَهَا لَمْ یَکْثُرِ الْخَطْبُ‏
إِنَّا فَقَدْنَاکَ فَقْدَ الْأَرْضِ وَابِلَهَا             وَ اخْتَلَّ قَوْمُکَ فَاشْهَدْهُمْ وَ لَا تَغِب‏

بر اساس نقل بسیاری از منابع تاریخی و روایی، این اشعار را حضرت فاطمه زهرا(س) بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص) به صورت سوزناک خطاب به پدرشان زمزمه می‌فرمودند.
در یکی از این گزارش‌ها به نقل از امام صادق(ع) آمده است که فاطمه(س) پس از رحلت رسول خدا(ص) به کنار یکى از ستون‌هاى مسجد(مدینه) آمد و پدر را مخاطب ساخت و فرمود: پس از تو داستان‌ها و اختلافات و مشکل‌هایی پدید آمد که اگر تو بودى وضعیت تا این اندازه دشوار نمی‌شد!
آن‌گونه که زمینى باران زندگی‌بخش خودش را از دست داده باشد، ما تو را از دست داده‌ایم و کار مسلمانان به هم ریخت. پس شاهد ماجرا باش و از نظرها ناپدید مشو.[1]
در نقلی، سراینده این اشعار، صفیة بنت عبدالمطلب(عمه پیامبر) اعلام شد که حضرت زهرا(س) آن‌را زمزمه می‌فرمود.[2]
در ضمن،‌ در برخی از گزارش‌ها، بیت‌های دیگری در ادامه این دو بیت نیز وجود دارد.[3]

---