روز قیامت صحنه‌ها و مواقف مختلفی دارد و یکی از آن مواقف، «جایگاه حسرت خوردن» است. و از آن‌جا که در آن روز، گروه عظیمى از مردم به دلیل عملکرد نادرست خود در دنیا، غرق حسرت و اندوه می‌شوند؛ از این‌رو روز قیامت «یوم الحسرة» نیز نامیده می‌شود.
برخی از روایات در تفسیر یکی از نام‌های دیگر قیامت به نام «یوم التغابن»، بیانی دارند که این حسرت برای اکثریت مردم - غیر از انبیا و اولیا - خواهد بود، به گونه‌ای که حتی نیکوکاران نیز حسرت می‌خورند که چرا کارهای خوب بیشتری انجام نداده‌اند.[1] اما ظاهراً این حسرت خوردن برای مؤمنان و نیکوکاران، حسرتی موقتی بوده و تنها مربوط به صحنه‌های حسابرسی در قیامت است و نه پس از ورود در بهشت؛ و اگر پس از ورود در بهشت هم حسرت به سراغشان آید، به گونه‌ای نیست که به آرامش روحی و روانی آنها لطمه وارد کند؛ زیرا بهشتیان در آن‌جا در آرامش و راحتی بوده و غم و اندوه ندارند و به تعبیر آیه 108 سوره کهف، در بهشت جاودانه بوده و به دلیل آن‌که به تمام آنچه آرزو داشته بودند رسیده‌اند، درخواست هیچ تغییر و تحولی را ندارند.
در هر صورت، تغابن و حسرت دائمی و کشنده در قیامت مخصوص کفّار و اشقیا است که سرمایه‌ای(عمرى) که می‌توانستند با آن کمالات و فیوضات تمام عوالم وجود را به دست آورند، بیهوده تلف نموده و در قیامت مثل تاجر ورشکسته به حسرت و ندامت مبتلا می‌گردند.[2]
 

---