زارشی در این زمینه در کتاب اثبات الوصیة مسعودی وجود دارد:
زکریا بن آدم نقل می‌کند: حضور امام رضا(ع) رسیدم. امام جواد(ع) را که چهارساله بود نزد حضرتشان آوردند. امام جواد(ع) دستش را بر زمین زده و سرشان را به سمت آسمان بلند کرده و غرق در تفکر شدند. امام رضا(ع) به ایشان گفت: فدایت شوم! از هنگامی که نشستی در چه چیزی اندیشه می‌کنی؟! امام جواد(ع) پاسخ دادند: به اتفاقاتی که برای مادرم رخ داد، فکر می‌کنم. [1] به خدا سوگند، آن دو نفری که به مادرم آسیب رساندند را از قبرشان بیرون آورده، جسدشان را آتش زده و تبدیل به خاکستر می‌کنم و آن‌را در دریا می‌ریزم. امام رضا(ع) بعد از شنیدن این سخنان، فرزندشان را به خود نزدیک نموده و پیشانی‌اش را بوسید و فرمود: پدر و مادرم فدایت باد، تو شایسته این جایگاه (امامت) هستی.[2]
 

---