بر اساس تعالیم دینی، خدا تمام موجودات عالم را مسخر انسان نموده است:[1]

1. «أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکمْ ما فِی الْأَرْضِ ...»؛[2] آیا ندیدى که خداوند آنچه در زمین است مسخر شما کرد؟
2. «وَ سَخَّرَ لَکمْ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ جَمِیعاً مِنْهُ ...»؛[3] او آنچه در آسمان‌‌ها و آنچه در زمین است همه را از سوى خودش مسخر شما ساخت.

از آن‌جا که امام(ع)، مظهر انسان کامل است،[4] تمام موجودات در تسخیر او بوده و از این نگاه، امام(ع)، امام تمام آنها به شمار می‌آید. به این معنا که از میان موجودات این عالم، انسان و اجنه دارای موقعیت و جایگاه ممتازی هستند و توانایی بهره‌مندی از تمام فیوضات امامان(ع)، مانند نقش هدایت‌گری آن‌حضرات را دارند،[5] اما سایر موجودات از این جهت که دمیده‌شدن روح حیات در کالبد نظام هستی وابسته به وجود امامان است، از این جهت می‌توانند از منبع فیض این انسان‌های کامل بهره‌مند شوند:

1. «... وَ بِکُمْ‏ ینَزِّلُ الْغَیثَ* وَ بِکُمْ‏ یمْسِک‏ السَّماءَ أَنْ‏ تَقَعَ‏ عَلَى‏ الْأَرْضِ‏ إِلَّا بِإِذْنِهِ‏ ...»؛[6] به واسطۀ شما باران می‌بارد و به واسطه شما آسمان نگه‌داشته می‌شود که بر زمین نیفتد.
2. «...بِبَقَائِهِ بَقِیتِ الدُّنْیا وَ بِیمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَى وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاء ...»؛[7] با بقای او دنیا باقی است، و به میمنت وجود ایشان، تمام موجودات روزی می‌خورند و آسمان و زمین ثابت و برقرار است.

البته تمام مخلوقات خدا شعوری مخفی و بالقوّه دارند که با اذن خدا می‌تواند بالفعل و فعّال شود. بر این اساس، روایات متعددی وجود دارد ‌که از بالفعل شدن این قدرت بالقوّه در نزد پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع) و شهادت دادن به نبوت پیامبر(ص) و امامت ائمه(ع) حکایت دارند.[8]

[1]. «تمام موجودات مسخر انسان»، 83446.

[2]. حج، 65.

[3]. جاثیه، 13.

[4]. «تفویض امور جهان به ائمه اطهار(ع)»، 31671؛ «چهارده معصوم؛ مظهر و تجلّی صفات خداوند»، 58189؛ «اختلاف حالات انسان کامل»، 351؛ «توانایی انسان در رسیدن به کمال الهی»، 34607.

[5]. «ورود مار به مسجد کوفه و گفتگوی او با امام علی(ع)»، 94654؛ «علت ترس اجنه از امام علی(ع)»، 114122؛ «کمک جنیان و فرشتگان به امام حسین (ع) در روز عاشورا»، 6983.

[6]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 2، ص 615، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.

[7]. قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان‏، ص 85، قم، اسوه.

[8]. «به سخن آمدن اشیاء در نزد امامان(ع)»، 112465.