در آموزه‌های دینی علاوه بر توصیه به روزه گرفتن، به خودداری از پرخوری و سیری کامل نیز سفارش شده است. روایات بسیاری در این زمینه وجود دارد که تنها به تعدادی از آنها اشاره می‌کنیم:

1. در شب معراج، خداوند به رسول خدا(ص) فرمود: «زمانی که شکم بنده‌ام خالی باشد و زبان خود را حفظ کند، حکمت را به او می‌دهم».[1]
2. در ماه مبارک رمضان امام علی(ع) شبی را نزد امام حسن(ع) غذا می‌خورد و شبی را نزد امام حسین(ع) و بیش از سه لقمه غذا نمی‌خورد. شبی علت کم‌خوری را از آن‌حضرت(ع) پرسیدند؟ امام(ع) فرمود: امر خدا (مرگ) به سراغ من خواهد آمد. (می‌خواهم در آن حال) شکم من تهی و گرسنه باشد. امام یکی دو شب بعد به شهادت رسید.[2]
3. امام صادق‌(ع) فرمود: «نزدیک‌ترین حالت بنده به خداوند زمانی است که شکم او خالی باشد و ناپسندترین حالت او زمانی است که شکمش پر باشد».[3]
4. امام صادق(ع) فرمود: «کم‌خوراک بودن انسان در تمام زمان‌ها، رویکردی قابل ستایش است».[4]

[1]. دیلمی، حسن بن محمد، ارشاد القلوب إلی الصواب، ج 1، ص 205، قم، الشریف الرضی، چاپ اول، 1412ق.

[2]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 1، ص 320، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.

[3]. شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 24، ص 242، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق.

[4]. منسوب به امام جعفر بن محمد(ع)، مصباح الشریعة، ص 77، بیروت، اعلمی، چاپ اول، 1400ق.