«فضیلت» واژه‌ای عربی از ریشه فضل است. در مورد معنای «فضل» برخی از لغت‌شناسان عرب معنایی از آن ارائه نکرده‌اند و در مورد دلیل آن گفتند که چون معنای آن معلوم و برای همگان شناخته شده است،[1] اما در مورد معنای «فضیلت»، اندیشمندان لغوی آن‌را به مطلق زیادی،[2]  یا زیادتر شدن از حد متوسط[3] و  نیز ضد و خلاف «نقص» و «نقیصه»[4] معنا کرده‌اند. برخی نیز بر این باورند که «فضل» زیادی از حد میانه است و در امور پسندیده به کار می‌رود و در امور ناپسند و مذموم، «فضول» به کار می‌رود.[5]

فضیلت را نیز به درجه بالایی از فضل نیز معنا کرده‌اند.[6]

[1]. «الفَضْل معروف». فراهیدى، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج‌7، ص 43، قم، هجرت، چاپ دوم، 1410ق.

[2]. ابو الحسین، احمد بن فارس بن زکریا، معجم مقائیس اللغة، ج‌4، ص 508، قم، دفتر تبلیغات اسلامى، چاپ اول، 1404ق.

[3]. «الفَضْلُ: الزّیادة عن الاقتصاد». اصفهانى، حسین بن محمد راغب، مفردات ألفاظ القرآن، ص 639، لبنان، سوریه، دار العلم، الدار الشامیة، چاپ اول، 1412ق.

[4]. جوهرى، اسماعیل بن حماد، الصحاح - تاج اللغة و صحاح العربیة، ج‌5، ص 1791، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ اول، 1410ق.

[5]. مفردات ألفاظ القرآن، ص 639.

[6]. کتاب العین، ج‌7، ص 43. در مورد معنای اصطلاحی، ر. ک: پاسخ 46222.