یکی از خصوصیات بهشت آن است که مدفوع به شکل چندش‌آور دنیایی، در آن وجود ندارد:

امام باقر(ع) در جواب سؤال اسقف مسیحیان که پرسید شما به چه دلیل مى‏گویید اهل بهشت از نعمت‏هاى آن مى‏خورند و مى‏آشامند، اما ادرار و مدفوعی از آنان خارج نمى‏شود؟ فرمود: همان‌گونه که جنین در شکم مادرش مى‏خورد و مى‏آشامد، ولى ادرار و مدفوع ندارد.[1]

در مورد آنچه در جواب امام(ع) مطرح شده است، باید گفت:

اولاً: مقصود از مدفوع نداشتن اهل بهشت؛ مدفوع به شکل چندش آور دنیایی است، و در همین راستا در روایتی دیگر بیان شده است؛ غذایی که بهشتیان می‌خورند، به صورت بوی عطری خوش‌بو از بدن آنها دفع می‌شود.[2] به عبارت دیگر، آنان مدفوع دارند، اما مدفوعی معطر که مشابه آن‌را در مقیاسی بسیار کوچک‌تر در برخی مدفوع‌های دنیایی؛ مانند مشک آهو و عنبر نهنگ نیز می‌توان ملاحظه کرد.

ثانیاً: علاوه بر آن می‌دانیم که جنین در مراحل اولیه‌ی شکل‌گیری خود، مدفوعی مانند مدفوع نوزاد ندارد و با این وجود زنده است و با اثبات همین مقدار نیز تشبیه ارائه شده از طرف امام  صحیح خواهد بود.

البته، در آخرین مراحل زندگی جنین در شکم مادر، مدفوعی به نام «مکونیوم» از او خارج می‌شود که بلعیده شدن آن نیز توسط جنین، خطر مرگ را برای او به دنبال داشته؛ از این‌رو، زایمان مادر باید هرچه سریع‌تر انجام شود.

بنابر این نمی‌توان تشبیه موجود در روایت را مخالف موازین علمی دانست.

[1]. سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الأمان من أخطار الأسفار و الأزمان، ص 69 – 70، قم، مؤسسه آل البیت ع، چاپ اول، 1409ق.

[2]. «وجود نداشتن بول و ادرار در بهشت»، 107730؛ «ویژگی لباس اهل بهشت»، 8508؛ «نحوه استفاده بهشتیان از غلمان»، 7449.