خرما یکی از میوه‌های بهشتى و پربرکت بوده و در قرآن از آن فراوان یاد شده و در منابع روایی نیز به خوردن آن توصیه  شده است.[1]

از سوی دیگر، در از برخی روایات بدون آن‌که خوردن خرما به صورت زوج ممنوع اعلام شود؛ اما سفارش شده است آن‌را به صورت فرد مصرف کنیم. صرف نظر از بررسی سندی این روایات،[2] به تعدادی از آنها اشاره می‌کنیم:

1. «رسول خدا(ص) در روز عید فطر از منزل خارج نمی‌شد، مگر این‌که سه، پنج، هفت و ... خرما را به صورت فرد تناول می‌کرد».[3]
2. رسول خدا(ص) فرمود: «هر کسی هفت عدد خرما را هنگام خواب بخورد، از درد قولنج شفا می‌یابد و سموم و انگل از بدن او دفع می‌شود».‏[4]
3. پیامبر اسلام(ص) فرمود: «کسی که هنگام صبح، هفت خرما بخورد، سم‌ها تا شب ضرری به او نمی‌رساند».[5]
4. امام صادق‌(ع) فرمود: «کسی که هفت عدد خرمای عجوه را هنگام خواب بخورد، کرم‌ها را از بدنش پاک می‌کند».[6]
5. امام صادق(ع) فرمود: «هر کسی روزى هفت دانۀ خرماى عجوه باغستان عالیه را ناشتا بخورد، زهر و سحر و شیطان به او ضرری نمی‌رساند».[7]

(عجوه نوعی از درخت خرما بود که حضرت مریم(س) پس از به دنیا آوردن حضرت عیسی(ع) از میوه‌ی آن‏ خورده بود).[8]

بر اساس روایاتی که به برخی از آنها اشاره کردیم، خوردن خرما به صورت فرد توصیه شده است؛ اما دلایلی که در برخی سایت‌ها ارائه شده و به دنبال آن، نوعی اعجاز علمی از این روایات برداشت شده است، موضوعی نیست که این سایت متکفل اثبات یا نفی آن باشد. ما معتقدیم تا این دلایل و یا هر دلیل مشابه دیگر به صورت متقن از طرف نهادهای معتبر علم تغذیه به اثبات نرسیده باشد، بهتر است که آنها را به عنوان یک معجزه معرفی نکنیم.

[1]. «غذاهای مورد علاقه پیامبر اسلام (ص)»، 20633؛ «درمان یبوست با خوردن خرمای برنی همراه با آب»، 109784؛ «آداب و سنن روزه و ماه رمضان»، 15445.

[2]. اکثر این روایات در کتاب‌های اهل‌سنت و یا در کتاب‌های شیعی بدون سند و با ضعف سند ذکر شده است.

[3]. محمد بن حبان بن أحمد بن حبان بن معاذ، صحیح ابن حبان بترتیب ابن بلبان، محقق، شعیب ارنؤوط، ج 7، ص 53، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ دوم، 1414ق.

[4]. ابن حیون، نعمان بن محمد مغربی، دعائم الإسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، محقق، مصحح، فیضی، آصف،‏ ج 2، ص 148، قم، مؤسسة آل البیت (ع)، چاپ دوم، 1385ق.

[5]. نیسابوری اسفرایینی، یعقوب بن إسحاق بن إبراهیم، مستخرج أبو عوانة، تحقیق، دمشقی، أیمن بن عارف، ج 5، ص 189، بیروت، دار المعرفة، چاپ اول، 1419ق.

[6]. همان، ج ‏6، ص 349.

[7]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 6، ص 349، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[8]. همان، ج 1، ص 400.