اصولاً اسلام به عنوان دین خاتم، معجزه جاویدش را قرآنی نام می‌برد که یک کتاب است. اولین آیاتی که از آن نازل می‌شود، امر به قرائت است و از خدای جهانیان، به عنوان معلّمی که به‌وسیله قلم آموزش می‌دهد، یاد می‌کند.[1]
قرآن نسبت به قرار دادهای مالی، تأکید دارد که با دقت نوشته شود و امر می‌کند که شخص عادلی آن‌را بنویسد.[2] از طرفی بارها در قرآن از تحریف کتاب‌های الهی پیشین و تحریف سخنان پیامبران‌شان، توسط پیروان آنان سخن به میان می‌آورد.[3] پیامبر گرامی اسلام(ص) دین نیز بارها امر به نگارش دانش دارد و می‌فرماید: «قیدوا العلم قیل و ما تقییده قال کتابته».[4]
با همه این توصیفات باید نوشتن احادیث پیامبر اکرم(ص) و دیگر معصومان(ع) را امر معقول و پسندیده‌ای دانست. پس به‌طور کلی می‌توان ریشه‌های شکل‌گیری حدیث و اهمیت‌داشتن آن نزد مسلمانان ‌را در چند محور خلاصه کرد:
الف. روح حاکم بر اسلام و آموزه‌های قرآن مجید.
ب. دستورات پیامبر اسلام در نوشتن احادیث.
ج. تأکیدات امام علی(ع) و سایر امامان معصوم(ع) بر کتابت علم و احادیث.[5]
البته این نکته قابل توجه است که؛ اگر چه نظر اهل بیت عصمت و طهارت(ع) درباره نوشته شدن احادیث و روایات با نظر حاکم بر جامعه مسلمانان در قرن اول که متأثر از دستورات خلفا بود؛ متفاوت است و اهل بیت(ع) نه‌تنها تشویق به نوشتن احادیث داشتند، بلکه بعضاً در قرن اول خود چنین کتاب‌هایی نوشته‌اند، با همه این تفاصیل به خوبی نمی‌توان مرزی بین کاتبان حدیث شیعه و غیر شیعه ترسیم کرد، اما به هر تقدیر از بین کاتبان – بعد از اشاره به معصومان(ع)- به کسانی اشاره می‌شود.
کاتبان حدیث از بین معصومان(ع) در قرن اول
1. امیر المؤمنین علی(ع): بر اساس اخبار و روایاتى که توسط امامان(ع) رسیده، امام علی(ع) نخستین کسى است که روایات و احادیث رسول خدا(ص) را جمع‌آورى نموده و کتاب مخصوصى در این موضوع نوشته و املا کرده است. در روایات متعددى آمده که؛ ائمه اطهار(ع) در بیان یک مسئله شرعى به این کتاب استناد کرده‌اند و فرموده‌اند: «در کتاب حضرت على(ع) حکم این مسئله چنین است»،[6] این کتاب در نزد فرزندان آن‌حضرت بود و امامان(ع) آن‌را از هم ارث می‌بردند و در مواردى به آن استناد می‌کردند.
به امام علی(ع) کتاب دیگری نیز نسبت داده  شده  است. کتاب «الجامعة»( رساله جامعه) که گویا در آن، تمام حلال و حرام‌ها و تمام علوم مورد نیاز مردم وجود دارد. ابوبصیر در یک روایت طولانی از امام صادق(ع) درباره این کتاب سؤال می‌کند، حضرت در جوابش می‌فرماید: «جامعه، صحیفه‌ای است به املای رسول خدا و خط علی(ع) که در آن هر حلال و حرامی، حتی ارش یک خراش نیز وجود دارد».[7]
2. حضرت زهرا(س): یکی از صفات حضرت زهرا(س) مُحدّثه است؛ یعنی کسی که با او گفتگو شده است. پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) دختر بزرگوارشان به‌خاطر از دست دادن پدر بسیار ناراحت بودند و تحمل فراق و دوری پدر برای فاطمه زهرا(س) بسیار سخت بود.
در روایات معتبر آمده است که در فاصله وفات پیامبر(ص) تا زمان شهادت حضرت زهرا(س) – فرشته‌ای از سوی خداوند بر دختر نبی اکرم(ص) فرود می‌آمد و او را تسلی می‌داد- و با ایشان گفتگو می‌کرد-  تا حضرت آرام بگیرد. از این فرشته در برخی روایات به جبرئیل یاد شده است،[8] او حضرت زهرا(س) را از احوال پدر بزرگوارشان در عالم برزخ و همچنین از حوادث آینده، مطلع می‌ساخت. در روایتی از امام صادق(ع) می‌خوانیم:
«هنگامی که رسول خدا(ص) رحلت کردند، فاطمه به علت وفات پدر به قدری محزون شد که تنها خداوند از شدت غم و اندوه او باخبر بود. از این‌رو؛ خداوند فرشته‌ای را فرستاد تا او را تسلی دهد و اندوهش را برطرف سازد. فاطمه(س)، علی(ع) را از این موضوع با خبر ساخت و علی همه آن سخنان را نوشت و مصحف فاطمه این گونه تدوین شد».[9]
از امام حسن(ع) و امام حسین(ع) کتاب و صحیفه‌ای گزارش نشده است.
3. امام سجاد(ع): از ایشان «صحیفه سجادیه» و «رساله حقوق» به ما رسیده است. البته رسائل حقوق را ثابت بن أبی صفیة «أبو حمزة الثمالی‌« از ایشان نقل کرده است.[10]
از غیر معصومان می‌توان به افراد ذیل اشاره کرد:
1. سلمان فارسی: بنابر آنچه گزارش شده است؛ سلمان فارسی حدیث «جاثلیق» را کتابت کرده است.[11]
2. ابوذر غفاری: وی وقایع پس از رسول خدا را جمع‌آوری و تدوین کرده است.[12]
3. اصبغ بن نباته؛ که از بزرگان و خواص اصحاب امام علی(ع) است و بعد از ایشان نیز تا مدتی زنده بود. عهد نامه مالک اشتر و وصیت امام علی(ع) به فرزندشان، محمد حنفیه را؛ از امیر المؤمنین نقل کرده است.^[13] و با توجه به طولانی بودن این دو گفتار از امام علی (ع)؛ گویا دست نوشته آن‌را به همراه داشته است، اگر چه ثابت نیست.
4. علی بن ابی رافع: نجاشی درباره او می‌گوید: وی از بزرگان شیعه و از اصحاب امیرالمؤمنین علی(ع) بود. وی کاتب و نویسنده آن‌حضرت بود به‌طوری که کتابی در ابواب مختلف فقهی از جمله: وضو، نماز و سائر ابواب نوشت.[14]
5. سلیم بن قیس هلالی: وی از اصحاب امیر المؤمنین(ع) بوده که کتابی برگرفته از احادیث اهل بیت(ع) نوشته است.[15] نعمانی در کتاب خود می‌نویسد: کتاب سلیم بن قیس از کتاب‌های مرجع شیعه است.[16]
این مختصری از کاتبان حدیث شیعه در قرن اول بود؛ که شاید بتوان با تتبع فراگیرتر و آوردن برخی دیگر از کاتبان در شمارش موالیان اهل بیت(ع)، بر این مجموعه افزود.

---