در ارتباط با آن‌چه در پرسش مطرح شده است، نخست باید گفت؛ اولیای الهی در برخی شرایط - مانند زمانی که فقر بر جامعه حاکم بود - برای پرورش نفس و خودسازی و تطبیق زندگی خود با فقرای جامعه، از برخی نعمت‌های حلال خداوند دوری می‌کردند، با آن‌که منعی از طرف خداوند برای استفاده از چنین نعمت‌هایی وجود نداشت.
البته این‌گونه نبود که آن بزرگواران در تمام عمر خود از نعمت‌هایی؛ مانند حلوا، عسل و... استفاده نکرده باشند، بلکه همان‌گونه که بیان شد، بر اساس شرایط زمان و مکان و با توجه به جایگاهشان به عنوان رهبران جامعه، در بیشتر مواقع زندگی ساده‌تری را پیشه می‌کردند. به عنوان مثال در روایات آمده است که یکی از غذاهای مورد علاقه پیامبر(ص) عسل بود،[1] با این‌حال گاه از خوردن آن اجتناب می‌نمودند:
ابوسلمه مدنى از قول پدر و پدر بزرگش نقل می‌‏کند، رسول خدا(ص) در «منطقه قبا» نزد ما روزه‏‌دار بود، و ما هنگام افطار کاسه‌‏اى شیر آورده و مقدارى عسل میان آن ریختیم، همین‌که پیامبر(ص) آن‌را چشید و متوجه مزه عسل شد، فرمود: این چیست؟ عرض کردیم: ای پیامبر خدا! مقدارى عسل میان شیر ریخته‌‏ایم! پیامبر(ص) کاسه را روى زمین گذاشت و فرمود: بدانید که من این نوشیدنی را حرام نمی‌دانم، امّا هر کس براى خدا تواضع کند، خداوند او را سربلند گرداند، و هر کس تکبّر کند، او را پست سازد، و هر که در زندگى خود قناعت پیشه کند، خداوند او را بی‌نیاز سازد، و هر که اسراف کند، خداوند او را تنگ‌دست سازد، و هر که زیاد به یاد خدا باشد، خداوند او را دوست خواهد داشت.[2]
در ارتباط با اتخاذ چنین رویکردی از طرف امام علی(ع)، روایتی از امام صادق(ع) و ایشان نیز از پدرشان امام باقر(ع) نقل می‌کند که حلوایى براى حضرتشان آوردند، اما امام از آن نخوردند؛ از ایشان پرسیدند: آیا آن‌را حرام می‌‏دانید؟! فرمود: «لَا وَ لَکِنِّی أَخْشَى أَنْ تَتُوقَ إِلَیْهِ نَفْسِی فَأَطْلُبَهُ» یعنی نه! امّا می‌‏ترسم دلم به آن عادت کرده و من به دنبالش بروم. سپس آیه بیستم سوره احقاف را در این ارتباط تلاوت فرمودند.[3]
واژه «تتوق» در این روایت، فعل مضارع منصوبی از ریشه «توق» به معنای درگیرشدن با چیزی و اشتیاق به آن می‌باشد.[4] و منظور از این عبارت، آن است که من دوست ندارم که نفسم با خوردن این غذا، مشتاق و درگیر آن شود.[5]
گفتنی این روایت با اندکی تفاوت در متن، در مورد پیامبر اسلام(ص) هم نقل شده است.[6]

---