طهارت بعد از ادرار و مدفوع با آب به چند صورت انجام می گیرد:

الف: با آب قلیل (آبى که از زمین نجوشد و از کر کمتر باشد):[1]

1. طهارت با آب قلیل بعد از مدفوع: اگر طوری شسته شود که ذرّه ای از مدفوع در مخرج نماند، طهارت شرعی حاصل شده و دوباره شستن لازم نیست.[2]

2. طهارت با آب قلیل بعد از ادرار (بول): مردها اگر بعد از برطرف شدن بول (ادرار)، یک مرتبه بشویند کافی است،[3] ولى زن ها و هم چنین کسانى که بولشان از غیر مجراى طبیعى مى‏آید، احتیاط واجب آن است که دو مرتبه بشویند.[4]

ب: آب کر[5] و جاری[6] (مانند آب لوله کشی ):

طهارت با آب کر و جاری بعد از مدفوع و ادرار: اگر طوری شسته شود که ذرّه ای از مدفوع در مخرج نماند یک مرتبه شستن کافی است.

البته برخی از مراجع تقلید این گونه می فرمایند:

مکارم: مسأله مخرج بول با غیر آب پاک نمى‏شود، و اگر با آب قلیل بشویند واجب است دو بار بشویند، امّا با شیلنگهاى متّصل به آب لوله کشى که در حکم جارى است یک مرتبه کافى است. در شستن مخرج بول و غائط فرق میان مجراى طبیعى و غیر طبیعى نیست، ولى در مخرج غیر طبیعى غیر آب کفایت نمى‏کند.[7]

بنا براین مجرج مدفوع را می توان با غیر آب (دستمال کاغدی و پارچه و....)پاک کرد اما مجرج بول فقط با آب پاک می شود.