در قرآن کریم بارها خداوند «تسبیح» شده و به افراد باایمان نیز توصیه شده تا به «تسبیح» خداوند بپردازند.

«تسبیح» به معنای منزه و مبرا و پاک و مقدّس دانستن خداوند است، از هرنقص و از هر نیاز و از هر شریک و از هر امری که سزاوار او نیست. و بالاترین حد «تسبیح»، نفی صفات از خداوند است؛ چرا که پرستش خدا از طریق صفات، شرک است. پس تسبیح خدا به معنای حرکت از شرک به سوی توحید، و از صفات به سوی ذات است.

به وسیله‌ای که با استفاده از آن، شمار تسبیحات را ثبت می‌کنند نیز «تسبیح» یا «سبحه» گفته می‌شود.

در ضمن، تسبیحات ویژه فراوانی وجود دارد که «تسبیحات اربعه نماز»، «تسبیحات رکوع و سجود» و «تسبیح حضرت زهرا(س)» از معروف‌ترین آنها می‌باشند.