شعر نوعی هنر انسانی در مرتب‌کردن الفاظ است که در زمان‌ها و مکان‌های گوناگون با روش‌ها و مدل‌های مختلفی عرضه می‌شود که آموزه‌های دینی متکفّل این تقسیم‌بندی‌ها نیست. شعر به خودی خود نه یک ارزش است و نه یک ضد ارزش و محتوا و هدف آن است که ارزش آن را مشخص می‌کند. قرآن کریم و دیگر منابع دینی از این نگاه به شعر پرداخته و گفتگوهایی را در مورد آن شکل می‌دهند.

بی‌گمان ذوق شعر، و هنر شاعرى؛ مانند همه سرمايه‌‏هاى وجودى انسان در صورتى ارزش‌مند است كه در مسير صحيح به كار افتد و از آن بهره‌‏گيرى مثبت و سازنده شود، اما اگر به عنوان يک وسيله مخرب براى ويران‌كردن بنيان اعتقاد و اخلاق جامعه و تشويق به فساد و بی‌بند و بارى مورد استفاده واقع شود، و يا انسان‌ها را به پوچى و بيهودگى و خيال‌‏پرورى سوق دهد، يا تنها يک سرگرمى بی‌محتوا تلقى گردد، بی‌ارزش و حتى زيانبار است؛ لذا شعر وسيله‏ است و معيار ارزيابى آن، هدفى است كه شعر در راه آن به كار گرفته می‌شود.

چه كسى می‌تواند اين حقيقت را انكار كند كه اشعار سازنده و هدف‌دار در طول تاريخ، حماسه‌‏هاى فراوانی - چه در نبردها و چه در همکاری‌های سازنده اجتماعی - آفريده و اشعار غیر سازنده افراد بسیاری را به کشتن داده و یا آنها را غرق در آلودگی و فساد کرده است.