اصطلاح «ما في الذمة» یا «هر آنچه بر عهده‌ است» در مواردی مورد استفاده قرار می‌گیرد که مکلّف در نوع تکلیف خود دچار تردید می‌شود؛ توضیح اینکه، گاهی مکلّف در انجام عمل عبادی شک می‌کند که نیّتش باید چگونه باشد؛ مثلاً ممکن است در اواخر وقت نماز، شک ‌کند که آیا هنوز وقت، باقی است یا نه؟ و نمی‌داند نمازش را باید به نیت ادا بخواند یا قضا؟ در این‌گونه موارد، فقها می‌گویند، مکلّف باید نمازش را به نیت «ما فی الذمّه» یا «هر آنچه بر عهده‌‌‌اش است» بخواند و به عنوان نمونه در نمازی که گفته شد، نیت ما في الذمة  آن است که «اگر هنوز وقت باقی است، نمازم ادا و اگر وقت تمام شده است، نمازم قضا باشد».