در مورد علت نام‌گذاری قوم بنی‌اسرائیل به یهود، اختلاف است. برخی گفته‌اند که «یهود» به معنای هدایت یافته است و علت آن توبه قوم موسی(ع) از گوساله‌پرستی است. برخی دیگر گفته‌اند به این قوم از آن جهت «یهود» گفته شد که به فرزند چهارم حضرت یعقوب(ع) که «یهوذا» نام داشت، منسوب هستند، و «یهود» معرّب «یهوذ» است و نقطه آن حذف شد.

 گرچه پیروان و یاران واقعی حضرت موسی(ع) افرادی هستند که به تکلیف خود عمل نموده و از این رو شایسته پاداشند، اما قوم بنی‌اسرائیل و یهود در میان امت‌ها و ملت‌های دیگر از چنان لجاجت، قساوت، غرور، استکبار و ... برخوردارند که این خصایص و ویژگی‌ها در تاریخ، آنان را از دیگر مردمان متمایز کرده است. این عقاید و خصایص منحصر به فرد آنان سبب شد، تا قرآن کریم اهتمام ویژه‌ای به بیان تاریخ، اخلاق، صفات و عقاید آنان داشته باشد و ویژگی‌های آنان را به صورت مفصل در قرآن کریم بیان کند. به گونه‌ای که تاریخ هیچ‌یک از دیگر ادیان الاهی این‌گونه در قرآن توصیف نشده است.

قرآن کریم صفاتی را که برای یهود معرفی می‌کند، از این قرار است: تحریف کتاب آسمانی تورات، پیمان شکنی و انکار آیات الاهی، کشتن پیامبران، تهمت، ایمان بر اساس خواسته‌های نفسانی، منکر حق بودن مخالفان، حسادت نسبت به مسلمانان، اصرار بر انکار نبوت پیامبر اسلام (ص)، نفاق، غرور، قساوت قلب، تکبر و استکبار، اهانت نسبت به مقام ربوبی و استهزا و تمسخر پیامبر خود، و ...