حضرت ابوطالب(ع) که نام‌های دیگرش عمران و عبدمناف می‌باشد، فرزند عبد المطلب، فرزند هاشم، فرزند عبد مناف، فرزند قصی، از طائفه‌ی قریش، نامش عبد مناف است. ابوطالب کنیه‌ی آن حضرت است که به مناسبت فرزند بزرگش «طالب»، به او داده شده بود. ایشان فرزندان دیگری نیز داشت که امام علی(ع)، جعفر طیار، عقیل، ام هانی از آن جمله‌اند.

ابوطالب از شخصیت‌‌های بزرگ سرزمین حجاز، عموی تنی پیامبر اسلام(ص) و فرد بسیار صاحب نفوذی در قبیله‌ی قریش، بویژه بنی‌هاشم بود. ابوطالب در طول زندگی خود حتی برای لحظه‌ای دست از حمایت رسول خدا(ص) برنداشت. وی در راه حفظ حضرتشان لحظه‌ای از پای ننشست و سه سال آوارگی و زندگی پرمشقت در میان کوه‌ها و در «شعب ابی‌طالب» را بر ریاست و سیادت مکّه ترجیح داد تا آن‌جا که این آوارگی سه‌ساله ایشان را فرسوده و بیمارکرد و چند روز پس از پایان محاصره اقتصادی مسلمانان بدرود حیات گفت.

ایمان او به پیامبر(ص) به قدری قرص و محکم بود که راضی بود تمام فرزندان گرامی‌اش کشته شوند، ولی حضرتشان زنده بماند.