قرآن كريم از روزگار عرب قبل از اسلام که به ظهور اسلام منتهی شده است، به عنوان روزگار «جاهليت» یاد کرده است. بنابر این عنوان «روزگار جاهليّت» به مقطعى از تاريخ عرب(حدود دو قرن) پيش از ظهور اسلام و بعثت پيامبر(ص) كه بت‌پرستى، جهل و خرافه‌گرايى از شاخصه‌‏هاى بارز جامعه عربی موجود در آن زمان به شمار مى‏رود، اطلاق می‌گردد.

البته برخی معتقدند: هر روزگاری كه پيش اسلام بوده آن‌را جاهليّت می‌گویند.

علت اين نام‏‌گذارى اشاره به آن دارد که در زندگى عرب آن‌روز، تنها و تنها جهل حاکم بود، نه علم و دانش، و در بیشتر  امورشان باطل و سفاهت بر آنان مسلط بود، نه حق و استدلال.

قرآن كريم چهار بار واژه‌ی جاهليّت را با نگرش منفى به كار برده و از آن با عناوین، گمان جاهلى، حكم جاهلى، خودنمايى جاهلى، و حميّت و عصبيّت جاهلى یاد کرده و امّت اسلامى را از آنها بر حذر داشته است.