واژه‌های برگرفته از ریشه‌های «فقر»، «عیله»، و «املاق» با این‌که معنای نسبتاً مترادف و نزدیک به هم دارند و تمام آنها به معنای نداری و نیازمندی می‌باشند، ولی در برخی منابع، تفاوت‌هایی بین این واژه‌ها دیده می‌شود.

به عنوان نمونه، فقر را از آن جهت فقر گفته‌‏اند كه به منزله‌ی شكسته شدن فقار ظهر(ستون فقرات) بعد از نرسيدن به مراد و مقصود است. و فقیر كسى است كه توانایى فراهم نمودن نفقه‌ی خانواده‌اش را نداشته باشد.

فقر البته در اصطلاح عرفان، اصلى است بزرگ، و اصل مذهب اين طائفه فقر است. و حقيقت فقر نيازمندى است؛ زيرا بنده همواره نيازمند است؛ چه آن‌كه بندگى يعنى مملوک بودن، و مملوک به مالک خود محتاج است، به حكم:‏ «أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ».

و فقير كسى است كه نيازمند به حق باشد و ذلت سؤال را تنها در آستانه‌ی حق تحمل كند.

«عیله» نیز به معنای عیالوار بودن و توانایی نداشتن بر پشتیبانی مالی از تمامشان می‌باشد.