«اذن» و «سمع» که در زبان فارسی همان گوش و قوه‌ی شنوایی است، یکی از نعمت‌های الهی است که خداوند آن‌را به انسان ارزانی داشت تا انسان بتواند از طریق آن ندای حق و حقیقت را بشنود و به رستگاری برسد: «وَ لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلا».

خداى سبحان به زودى از گوش، چشم و قلب كه وسائل تحصيل علم‌اند بازخواست می‌کند. دلیلش آن است كه گوش، چشم و قلب نعمت‌‌هايى هستند كه خداوند به انسان ارزانى داشت، تا وی به وسيله‌ی آنها حق را از باطل تميز دهد و خود را به واقع و حقیقت برساند، و به وسيله‌ی آنها اعتقاد و عمل درست کسب نمايد، و به زودى از يک يک آنها بازخواست می‌شود كه آيا در آنچه كه به كار بستى، علمى به دست آوردى يا نه؟ مثلاً از گوش می‌پرسند آيا آنچه شنيدى از معلوم‌‌ها و يقين‌ها بود، يا هر كس هر چه گفت، گوش دادى؟

خداوند کریم نیز خود را «سمیع» و یا «شنوا» اعلام می‌کند، اما مشخص است که شنوایی خداوند با شنوایی انسان‌‌ها و دیگر مخلوقات، متفاوت می‌باشد.