در قرآن کریم صفت «لطیف» به عنوان یک ویژگی خداوند بارها مطرح شده است که با توجه به قرائن و شواهد پیرامونی، می‌تواند ناظر به چند معنا باشد که یکی از مهم‌ترین آنها توجه ویژه خداوند به بندگان خود می‌باشد. «قاعدۀ لطف» که قاعده‌ای کلامی در اثبات مسئله‌ی امامت است، برگرفته از همین صفت خداوند است به این معنا که لطف الهی بر این تعلق دارد که راه هدایت بسته نباشد؛ زیرا دین مجموعه به هم پیوسته‌ای است که برای فهم و درک و عمل به دستوراتش کارشناس آن نیز باید همراهش باشد. اسلام نیز یک دین الهی است که توسط پیامبر اکرم(ص) به مردم عرضه شده و پس از ایشان باید کسانی از جانب خداوند معین شوند تا دین را به مردم معرفی کنند و ترویج نمایند. امام معصوم(ع) کارشناس حقیقی دین است که اسلام را به خوبی می‌شناسد و به بهترین نحو به مردم می‌شناساند. پس لطف الهی ایجاب می‌کند که عنایت او همواره برای هدایت بشر، ساری و جاری باشد. چنان‌که با فرستادن پیامبر اکرم(ص) و انزال قرآن، راه هدایت را برای انسان‌ها باز کرد. با تعیین امامان معصوم، این هدایت را تمام و دین را تکمیل می‌کند.