زبیر بن عوام بن خویلد بن اسد بن عزی بن قصی، یکی از اصحاب رسول خدا(ص)، مادرش صفیه دختر عبد المطلب بن هاشم بن عبد مناف، عمه پیامبر اسلام بود. او در زمان رسول خدا(ص) خدمات قابل توجهی به اسلام در جنگ‌ها و یاری‌رساندن پیامبر اکرم(ص) داشت و مورد تعریف و تمجید آن‌حضرت قرار گرفت.

زبیر بعد از رحلت رسول اکرم(ص) با ابوبکر بیعت نکرد و از جمله کسانی بود که به زور از او بیعت گرفتند. زبیر پس از قتل عثمان با  امام علی(ع) بیعت کرد؛ اما مدتی نگذشت که بیعت خود را شکست و به همراه عائشه و طلحه در جنگ جمل بر علیه حضرتشان به نبرد برخاست. امام علی(ع) در روز جنگ، او را سرزنش کرده و گذشته‌هایش و سخن پیامبر(ص) خطاب به او را یادآور شد و زبیر نیز به خطای خود اعتراف کرد و دست از جنگ کشید و در حال بازگشت به مدینه بود که به دست یک عرب بیابان‌نشین با حیله و فریب کشته شد.