«محبت» یکی از واژه‌های کلیدی قرآن کریم است، به گونه‌ای که خدای مهربان در آیات مختلف، محبت و دوستی خود را نسبت به مؤمنان، پرهیزکاران، توبه‌کنندگان، مجاهدان، صابران، عدالت‌پیشه‌گان نیکوکاران و... اعلام می‌دارد. از دیدگاه اسلام، محبّت، بيشترين نقش را در ساماندهى جامعه‌ی آرمانى انسانى دارد. آموزه‌های دينى به روشنى اثبات‏ می‌كند كه جامعه‌ی مطلوب اسلامی، جامعه‌اى است كه بر اساس محبّت به خداوند و به دنبال آن، اطاعت از او و فرستادگانش و نیز محبت به يكديگر شكل گيرد. اسلام می‌خواهد جامعه‌اى بسازد كه همه مردم، خود را برادر يكديگر بدانند و تا سرحدّ ایثار نسبت به هم محبت بورزند، و اين بدان جهت است كه هيچ چيز مانند محبّت در ساماندهى جامعه‌ی دلخواه انسانى، كارساز نيست. محبّت، مؤثّرترين عنصر پرورش انسان‌هاى شايسته و كارآمدترين ابزار پيشبرد اهداف فرهنگى، اجتماعى، اقتصادى و سياسى است.دین اسلام که برنامه‌ی تكامل انسان است. اصلی‌ترين عناصر اين برنامه، محبّت، مهرورزى و دوستی است. عنصر محبّت، تا آن‌جا در تحقّق برنامه‌هايى كه اسلام براى پيشرفت جامعه‌ی انسانى پيش‌بينى كرده مؤثر است كه امام باقر(ع)، دين اسلام را چيزى جز محبّت نمی‌داند و می‌فرمايد: «آيا دين، جز محبّت است»؟