مراد از «ترک سؤال» که به عنوان مقامی عرفانی مورد گفتگو قرار می‌گیرد، به معنای مقامی است که عارف در آن تلاش می‌کند تا هیچ درخواست مساعدت مالی و مادی از دیگران نداشته باشد. به زبانی دیگر، یک عارف گرچه باید در حد توانش به سائلان و مستمندان کمک کند، اما مانند پیامبرانی که برای رسیدن به هدف خود از مردم تقاضای مادی نداشتند، او نیز نباید چشم به مال مردم داشته باشد. البته می‌توان معنای دیگری را نیز برای «مقام ترک سؤال» در نظر گرفت، بدین ترتیب که اگر فردی از اولیاء الله توصیه‌هایی برای سیر و سلوک مطرح نموده و یا رفتارهای غیر عادی از او سر زند، مریدی که از ارتباط آن ولیّ با خدا مطمئنّ است، نباید او را جهت هر توصیه و یا هر رفتار سؤال‌پیچ کند، مانند آنچه در داستان حضرت موسی(ع) و حضرت خضر(ع) بدان اشاره شده است.