برهان محبت، برهانی است که حضرت ابراهیم(ع) از طریق آن به نفى ربوبيت غير خدا و اثبات ربوبيت خدای متعال در برابر مشرکان پرداخت.

حضرت ابراهيم(ع) با حد وسط قرار دادن محبت در قياسى منطقى در قالب «شكل دوم» فرمود: ربّ بايد محبوب باشد و غروب كننده محبوب نيست، پس یک چیز غروب‌کننده نمی‌تواند ربّ باشد.

اين برهان بر دو مقدمه استوار است: یکی ملازم بودن ربوبيت با محبوبيت؛ زيرا ربوبيت پيوندى حقيقى ميان ربّ و مربوب است كه كشش تكوينى مربوب به سوى رب، و در نتيجه دل‌دادگى مربوب به رب را در پى دارد. و دیگر این‌که افول كننده نمی‌تواند محبوب باشد؛ زيرا افول آفل مستلزم آن است كه انسان پس از دست‌يابى، آن‌را از دست خواهد داد و انسان هرگز نمی‌تواند در حد پرستش، دل‌داده چيزى شود كه از دست رفتنى است، بلكه شخص خردورز بهره‌‌مند از فطرت سليم، به چيزى كه از او پنهان می‌‌شود حتى محبّت عادى پایدار نمی‌‌يابد، چه رسد به محبت در حد عبادت كه فقط شايسته‌ی ربّى است كه همواره حاضر باشد.