اجماع در لغت از مادّه «جمع» به دو معنا آمده است: 1. اتفاق و انضمام چیزى به چیز دیگر. 2. عزم. اما اجماع در اصطلاح فقهی و اصولی؛ به معنای اتفاق نظر گروهی خاص است که این اتفاق نظر آنان در اثبات حکم شرعى نافذ و مؤثّر باشد. اهل سنّت اجماع را در ردیف سایر ادله و منابع استنباط احکام قرار داده و آن‌را یکى از منابع مستقل براى رسیدن به حکم شرعى می‌دانند، اما علماى شیعه اجماع را تنها از این جهت که کشف از قول معصوم می‌کند، حجّت می‌دانند. به هر حال، اجماع به اعتبارات مختلف، دارای اقسام گوناگون است: «اجماع بسیط»، «اجماع مرکب»، «اجماع سکوتى»، «اجماع عملی»، «اجماع قولی»، «اجماع محصل»، «اجماع منقول»، «اجماع تقدیری»، «اجماع تحقیقی»، «اجماع حدسی»، «اجماع حسی(دخولی)»، «اجماع تعبدی»، «اجماع مدرکی»، «اجماع تشرفی»، «اجماع تقیه‌ای»، «اجماع ریاضتی» و ...