لطفا صبرکنید
بازدید
12186
12186
آخرین بروزرسانی:
1399/02/26
کد سایت
fa51014
کد بایگانی
62714
نمایه
شفاعت عظمی
طبقه بندی موضوعی
تفسیر|توسل، شفاعت، تبرک و ...|شفاعت
اصطلاحات
شفاعت
گروه بندی اصطلاحات
سرفصل‌های قرآنی
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
منظور از شفاعت عظمی چیست؟
پرسش
منظور از شفاعت عظمی چیست و مخصوص کدام‌یک از معصومان می‌باشد؟
پاسخ اجمالی
شفاعت عُظمی یا کبری؛ مقامی است بلند مرتبه و رفیع برای پیامبر گرامی اسلام(ص) که در روز قیامت فراگیر است و شامل همه انسان‌ها - بر اساس لیاقت - می‌شود.[1]
بنابر برخى روایات و دیدگاه مفسّران قرآن؛[2] شفاعت کبری همان مقام محمودی است که خداوند در قرآن کریم به پیامبرش وعده می‌دهد: «وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَکَ عَسى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً».[3]
در این مقام، پیامبر گرامی اسلام(ص) همه مردم را شفاعت می‌کند. در این مقام، پرچم حمد، به‌دست او برافراشته می‌شود و پیامبران و فرشتگان در زیر آن جمع می‌شوند. او اول شفاعت کننده و اول کسى است که شفاعت او به درگاه خدا قبول می‌شود.[4] و شفاعت ائمه طاهرین(ع) در مرتبه بعد از شفاعت پیامبر خدا(ص) قرار دارد.[5]
بنابر برخى روایات و دیدگاه مفسّران قرآن؛[2] شفاعت کبری همان مقام محمودی است که خداوند در قرآن کریم به پیامبرش وعده می‌دهد: «وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَکَ عَسى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً».[3]
در این مقام، پیامبر گرامی اسلام(ص) همه مردم را شفاعت می‌کند. در این مقام، پرچم حمد، به‌دست او برافراشته می‌شود و پیامبران و فرشتگان در زیر آن جمع می‌شوند. او اول شفاعت کننده و اول کسى است که شفاعت او به درگاه خدا قبول می‌شود.[4] و شفاعت ائمه طاهرین(ع) در مرتبه بعد از شفاعت پیامبر خدا(ص) قرار دارد.[5]
[1]. پژوهشکده تحقیقات اسلامی، فرهنگ شیعه، ص 305، قم، زمزم هدایت، چاپ دوم، 1386 ش؛ نیز ر.ک: فیض کاشانی، ملا محسن، رسائل فیض کاشانى، ج1، رساله 1، ص 84، تهران، مدرسه عالى شهید مطهرى، چاپ اول، 1387 ش؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 8، ص 38 و 42، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.
[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القران، ج 6، ص671، تهران، انتشارات ناسر خسرو، چاپ سوم، 1372ش؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 13، ص176، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق؛ قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج 10، ص 309 – 310، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ اول، 1364ش؛ مراغی، احمد بن مصطفی، تفسیر المراغی، ج 15، ص 84، بیروت، داراحیاء التراث العربی، بی‌تا.
[3]. «و پاسى از شب را براى عبادت و بندگى بیدار باش که این افزون [بر واجب] ویژه توست، امید است پروردگارت تو را [به سبب این عبادت ویژه] به جایگاهى ستوده برانگیزد»؛ اسراء، 79.
[4]. مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 6، ص671.
نظرات
