این‌که در پرسش مطرح شده، چرا خداوند قوم ثمود را دچار عذاب کرد، در حالی‌که آنها بعد از کشتن شتر صالح(ع) پشیمان شده بودند؟!
در پاسخ باید گفت؛ با آنکه آیه 157 سوره شعراء ناظر به آن است که گویا قوم ثمود بعد از کشتن شتر پشیمان شده بودند، اما واقعیت آن است که اولاً: توبه و پشیمانی آنها توبه واقعی نبود،و ثانیاً: این‌گونه نبود که آنان بعد از کشتن شتر بلافاصله پشیمان شده باشند، بلکه پشیمانی آنان زمانی بود که نشانه‌های قطعی عذاب را دیده بودند و چنین توبه‌ای پذیرفتنی نیست و سودی نخواهد داشت؛ چرا که قرآن کریم در این زمینه می‌فرماید: «وَ لَیْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئاتِ حَتَّى إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ إِنِّی تُبْتُ الْآن ...».[1] ،[2]
و این‌که قرآن کریم فرمود: «فَأَصْبَحُوا نادِمِینَ»، ندامتشان هنگامى بود که آثار عذاب را مشاهده کردند، و گرنه بعد از کشتن شتر و قبل از بروز نشانه‌های عذاب هنوز بر موضغ خود پایدار بوده و نشانه‌ای از پشیمانی و توبه در آنها مشاهده نمی‌شد. دلیل این ادعا، آیه‌ای از قرآن کریم است که بیان می‌دارد:
«فَعَقَرُوا النَّاقَةَ وَ عَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ ْ وَ قالُوا یا صالِحُ ائْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ کُنْتَ مِنَ الْمُرْسَلِینَ»؛[3] پس شتر را کشتند و از فرمان پروردگارشان سرپیچیدند، و (سپس با تمسخر) گفتند: اى صالح! اگر تو پیامبرى، اکنون ما را دچار عذابی کن که وعده‌اش را می‌دهی![4]
آنان تا آنجا پیش رفتند که بر اساس آنچه در آیه 49 سوره نمل آمده است، تصمیم به شبیخون شبانه و کشتن خود حضرت صالح(ع) داشتند.
بنابر این، چون قوم ثمود طغیان‌گرى را از حد گذرانده بودند و در عمل نشان دادند که آماده پذیرش حق نیستند، اراده الهی بر این قرار گرفت که زمین را از وجودشان پاک سازد.

---