با مراجعه به آموزه‌های دینی در می‌یابیم که انبیا و امامان(ع) اهل کار و تلاش بودند و با وجود کارگران و نمایندگانی که داشتند، خودشان نیز شخصاً اقدام به فعالیت نموده و طبیعتاً به دنبال آن اموالی را نیز به دست می‌آوردند.

در میان انبیای الهی حضرت نوح(ع) به شغل نجاری مشغول بود:

امام باقر(ع) فرمود: هنگامى که حضرت نوح(ع) هسته‌ی درخت(نخل) را می‌کاشت، قومش بر او گذر کردند و بر او می‌‌خندیدند و او را مسخره می‌‌کردند و می‌‏گفتند کارش کاشتن درخت شد. وقتی آن درخت‏‌ها بلند شد و سرکشید آنها را برید و سپس شروع بتراشیدن آنها کرد، مردم به او گفتند: حال دیگر نجار شده است!...».[1]

آن‌حضرت(ع) توانست طی سالیان طولانی و با استفاده از صنعت نجاری، کشتی معروف خود را بسازد.[2]

هم‌چنین گزارش شده است که حضرت زکریا(ع) نیز به شغل نجاری مشغول بوده است.[3]

نیز در برخی از انجیل‌ها از حضرت عیسی(ع) با پسوند «تکتون» یاد شده است که معنایش نجار و یا معمار است.

اما در مورد نجار بودن ائمه‌ی اطهار(ع) به مستندی برخورد نکردیم. البته ممکن است که هر یک از انبیای الهی و یا ائمه اطهار(ع) در این زمینه مهارت لازم را داشته و گاهی نیازهای خود را برطرف ‌نموده، اما از آن به عنوان یک شغل ثابت بهره نبرده باشند.

[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 8، ص 283، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[2]. «نوح(ع) و شغل نجاری»، 4373؛ «درآمد امامان و انفاق آن»، 11006؛ «منبع درآمد هزینه زندگی امامان شیعه»، 26845؛ «محل درآمد زندگی پیامبر(ص) بعد از بعثت»، 71665.

[3]. سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج 4، ص 258، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی، 1404 ق.