دعای مجیر دعایى با مضامینی زیبا و منطبق با آموزه‌های قرآنی و دینی است که اصل آن در دو کتاب البلدالامین و المصباح کفعمی از پیامبر اکرم(ص) نقل شده است:[1] «سُبْحَانَکَ یَا اللَّهُ تَعَالَیْتَ یَا رَحْمَانُ سُبْحَانَکَ یَا رَحِیمُ تَعَالَیْتَ یَا کَرِیم‏ ...».

شیخ عباس قمی با نقل این دعا از دو کتاب مذکور، می‌گوید: این دعا توسط جبرئیل برای پیامبر خدا(ص) -وقتى که حضرت در مقام ابراهیم(ع) مشغول به نماز بود- آورده شد.

وی هم‌چنین می‌افزاید: مرحوم کفعمى در حاشیه‌ی کتاب اشاره به فضیلت این دعا نموده است؛ از جمله می‌گوید هر کس این دعا را در «ایام البیض»،[2] و ماه رمضان بخواند گناهانش آمرزیده می‌شود، اگرچه به عدد دانه‏‌هاى باران و برگ درختان و ریگ بیابان باشد و خواندن آن براى شفاى مریض، قضاى دین، توانگرى و رفع غم مفید است.[3]

گفتنی است؛ با ما مراجعه به این دو کتاب، در مورد فضیلت این دعا، چنین مطلبی را نیافتیم، ولی ممکن است نسخه‌ای که از این دو کتاب نزد شیخ عباس قمی بود این مطلب در آن وجود داشت.

به هر حال، هر دعایی که منطبق با موازین دینی باشد و انسان با استفاده از آن با خداوند ارتباط برقرار کند، بر معنویات انسان می‌افزاید و گناهان او را پاک خواهد کرد.[4]

[1]. کفعمى، ابراهیم بن على عاملى، البلد الأمین و الدرع الحصین، ص 362، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، چاپ اول، 1418ق؛ کفعمى، ابراهیم بن على عاملى، المصباح، ص 269، قم، دار الرضی، چاپ دوم، 1405ق.

[2]. شب‌های سیزده، چهارده و پانزده هر ماه قمری را ایام البیض می‌گویند؛ ر .ک: 56703 (علت نام‌گذاری ایام البیض به این نام).

[3]. ر. ک: قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، مترجم، الهی قمشه‌ای، مصحح، شفیعی، سید صادق، ص 166، قم، 1381ش.

[4]. «سند زیارت مفجعه»، 31602.