زندگی دنیا همواره همراه با بلاها و گرفتاری‌ها است و این مشکلات، اختصاصی به مؤمنان ندارد؛[1] نهایت این‌که انسان‌های مؤمن در مشکلات و سختی‌ها با یاد خدا آرامش می‌یابند. بنابر این، مشکلات و گرفتاری‌ها موجب اتصال بیشتر مؤمنان به خدا می‌شود و خداوند برای این‌که اتصال مؤمنان استمرار داشته باشد، و آنان بیش از پیش خالص‌تر گردند آنها را بیشتر در گرفتاری می‌اندازد.[2] علاوه بر این‌که خداوند در صورتی مؤمنان را گرفتار بلا می‌کند که خیر و مصلحت آنان در سختی و مشکلات باشد؛ بر این اساس، ممکن است خداوند برای برخی از مؤمنان هیچ مشکل و گرفتاری را مقدر نکند یا فقط نوع خاصی از بلا را که برای او قابل تحمل است مقدر کند.

پیامبر اکرم(ص) به نقل از خداوند می‌فرماید: مصلحت برخی از بندگانم در نداری و فقر است، به گونه‌ای که اگر آنها را ثروت‌مند و بی‌نیاز گردانم، فاسد می‌شوند و مصلحت برخی دیگر در سلامتی است که اگر آنها مریض گردانم به سمت فساد می‌روند و مصلحت برخی در بیماری است که اگر سلامتی داشته باشند، فاسد می‌شوند.[3]

[1]. ر. ک: «حوادث و مشکلات وسیله ای برای امتحان و تعالی انسان»، 4735.

[2]. ر. ک: « فلسفۀ درد و رنج در زندگی اولیای الاهی»، 2056؛ « غرض از امتحانات الهی»، 107؛ «پیمان گرفتن خدا از مؤمنان بر امتحان‌های الهی»، 47762.

[3]. «فَإِنَّ مِنْ عِبَادِی الْمُؤْمِنِینَ مَنْ لَا یصْلِحُهُ إِلَّا الْفَاقَةُ وَ لَوْ أَغْنَیتُهُ لَأَفْسَدَهُ ذَلِک، وَ إِنَّ مِنْ عِبَادِی مَنْ لَا یصْلِحُهُ إِلَّا الصِّحَّةُ وَ لَوْ أَمْرَضْتُهُ لَأَفْسَدَهُ ذَلِک، وَ إِنَّ مِنْ عِبَادِی مَنْ لَا یصْلِحُهُ إِلَّا الْمَرَضُ وَ لَوْ أَصْحَحْتُ جِسْمَهُ لَأَفْسَدَهُ ذَلِک‏ ...»؛ طوسی، محمد بن الحسن، أمالی، ص 166، قم، دار الثقافة، چاپ اول، 1414ق.