لطفا صبرکنید
1
- اشتراک گذاری
- شیخ مفید می‌گوید: علت پنهان بودن قبر حضرت علی(ع) بر اساس وصیت خودشان بود؛ چون حضرتشان می‌‌دانست حکومت بنیامیه که بعد از ایشان روی کار می‌‌آید، و در دشمنی با اهل‌بیت(ع) تصمیم جدی دارند، هرچه در توان دارند، از گفتار و کردار در دشمنی با آن‌حضرت دریغ نخواهند کرد.[1]
سید بن طاووس در مقدمه دوم کتاب فرحة الغری بعد از ذکر مواردی که بنیامیه در جهت محو آثار اهل‌بیت(ع) انجام داده بودند، می‌‌نویسد:
این امور باعث شد که امیرمؤمنان(ع) وصیت کند تا از بیم معاویه، خوارج و پیروانشان، مخفیانه دفن شود تا مبادا آنها بر نبش قبر تصمیم بگیرند و برای بنی‌‌هاشم ایجاد مزاحمت کنند، و میان آنها جنگ درگیرد و باعث فتنه‌های بزرگ شود.
وی می‌گوید: در حالی که امام(ع) در زمان حیات تلاش می‌‌کرد تا آتش فتنه را خاموش کند، چگونه وصیّت به ترک امری نکند که منشأ درگیری و نزاع بعد از آن‌حضرت خواهد شد![2]
ابن ابی الحدید؛ اما علت ناپیدایی قبر امیرمؤمنان(ع) را، تصمیم فرزندان حضرت بر این کار دانسته و می‌گوید:
هنگامی که علی(ع) کشته شد، فرزندانش از ترس این‌‌که مبادا بنیامیه قبر حضرتشان را مورد اهانت قرار دهند، آرامگاه او را پنهان نمودند.[3]
به هر حال، این کار چه به وصیت خود امام(ع) بود، و یا تصمیم فرزندانش؛ اما نکته مهم این است که عداوت و دشمنی عمیق بنیامیه که در رأس آنها در آن زمان، معاویه قرار داشت، علت اصلی پنهان نگه‌داشتن قبر علی(ع) بود.
- قبر امام علی(ع) همواره پنهان بود، تا این‌‌که امام صادق(ع) در زمان دولت عباسی آن‌را آشکار و به مردم معرفی کرد. امام صادق(ع) هنگام ورودش نزد منصور دوانقی(دومین خلیفه عباسی) که در حیره بود، قبر جدش را زیارت کرد، و بعد از این زیارت، شیعیان محل دفن بدن امام(ع) را شناختند و از آن زمان زیارت قبر حضرتشان را آغاز کردند.[4]
[1]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 1، ص 10، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.
[2]. سید بن طاووس، فرحة الغری فی تعیین قبر امیرالمؤمنین علی(ع)، ص54، مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیة، الطبعة الاولی 1419هـ/ 1998م.
[3]. ابن ابی الحدید، عزالدین بن هبة الله، شرح نهج البلاغة، ج 4، ص81، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چاپ اول، 1404ق.
[4]. الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 1، ص ص 10؛ عده اى از علماء، مجموعة نفیسة فی تاریخ الأئمة(ع)، ص 223، بیروت، دار القاری، چاپ اول، 1422ق/ 2002م.
