در مورد ائمه (ع) آنچه مهم است شناخت جایگاه امامت و توسل به ایشان است، خصوصاً اطاعت از امام و توسل به امام زنده در هر عصر و دوره ای.

گفتنی است، هر یک از ائمه در امامت خود مطلق و کامل بوده و مظهر اراده و خواست خداوند هستند و از مقام شفاعت و هدایت و ولایت الهی برخوردارند. هیچ امامی نیست که دارای صفت نقصی باشد که در امامی دیگر کامل شده باشد، بلکه امام مظهر همه صفات الهی است. صفاتی؛ مانند علم، شفاعت، هدایت، معرفت و... در همه ائمه به نحو کمال و تمام موجود است و این گونه نیست که بخواهیم در شفاعت اختصاصاً به یکی از ائمه، در علم و معرفت به امامی دیگر و ... متوسل شویم.

بله چون معیار اجابت دعا و توسل و ... برقراری ارتباط قلبی با امام است، این به روحیات خود فرد ارتباط پیدا می کند که نسبت به هر امامی چه نوع احساس خالصانه ای داشته باشد. مثلاً عشق را از امام حسین (ع) بیاموزد و عرفان را از مولا علی (ع)، حال آن که این دو جدای از هم نیستند، ولی ممکن است حالات قلبی و درونی فرد در مورد یکی از ائمه به هر دلیلی متفاوت باشد. و بعید نیست با این توضیح هریک از ائمه به نوعی خاص باب فیض خدا برای مردمان باشند و بر این مسئله انکاری نیست.

همچنین انبیای الهی هرکدام می توانند بر پیامی خاص تأکید داشته باشند و اسوه در صفتی خاص باشند و محل توجه و توسل در همان صفت قرار گیرند، ولی همچنان که گذشت همه اینها مربوط به حالات خود فرد است و اصل نورانیت آنها جز نور مطلق خدا چیزی نیست.