معنای شاطئ الواد الایمن، در کتاب های لغت،[1] با اندک تفاوتی در الفاظ، بسیار نزدیک و شبیه به هم می باشد. «شاطئ» به معنای رودخانه، و وادی به معنای محلی است که سیلاب از آن جا می گذرد؛ و به همین اعتبار شکاف میان دو کوه را نیز وادی می گویند، و جمع این کلمه اودیه می آید.[2] شاطئ الواد به معنای کنار وادی است،[3] و کلمه «بقعه» به معنای قطعه ای از زمین است که به شکل زمین های اطرافش نباشد.[4]

مفسّران، در معنای شاطئ الواد الایمن می گویند؛ مراد از کلمه «ایمن» جانب راست است که مراد، جانب راست وادی است.[5] و بقعه مبارکه قطعه و نقطه مخصوصی است از کناره سمت راست وادی که در آن درختی قرار داشته که آن درخت بعد از طوفان نوح به دست یافث ابن نوح در کنار چشمه ای کاشته شده بود.[6] و ندای یا موسی از آن درخت برخاست. مبارک بودنش هم به این دلیل است که ندای الاهی و تکلم او با موسی در آن جا واقع شد،[7] و از این راه شرافتی یافت و موسی به سبب همین شرافت و قداست مأمور شد کفش خود را در بیاورد.[8]

با عنایت به این که قرآن مجید علاوه بر معنای ظاهری دارای بطون و معناهای متعدّد می باشد، معنای دیگری نسبت به شاطئ الواد الایمن...، از امام صادق(ع) ذکر شده است که حضرت فرمودند: شاطئ الواد الایمن... که خداوند در قرآن ذکر کرده، مراد از شاطئ، شطّ و رودخانه فرات است، و وادى بیابانی است که آب از بالا سراشیب می شود، ایمن یعنی طرف راست شط که طرف چپ موسی می شود،[9] و مراد از بقعه مبارکه، کربلا است.[10] تعبیر به مبارکه براى این است که بدن پاک و مطهر ابى عبد اللَّه را در بر دارد،[11] و مراد از شجره، شجره محمّد (ص) است،[12] یعنی نور محمّد (ص) و حقیقت محمّدیّه از آن درخت، ظهور و بروز نموده است.

این پرسش پاسخ تفصیلی ندارد.