مقصود اهل معرفت از فیض، همان چیزی است که در فلسفه از آن به بخشش وجود(اعطای وجود) تعبیر می‌آورند. توضیح این‌که از نظر اهل معرفت، ذات متعالی خداوند هستی محض است، شدت و کمال هستی او موجب تحقق موجودات، و به بیان دقیق‌تر موجب عشق به ظهور و تجلی می‌گردد. بکار گیری کلمه‌ی فیض برای اشاره به کمال وجودی حضرت حق است؛ زیرا کلمه فیض در لغت به معنای پر شدن ظرف از آب و جارى شدن از آن است.[1] در نظر اهل معرفت گویا ذات باری تعالی سرچشمه و جوشش وجود است. البته اهل معرفت فیض را به اقدس و مقدس تقسیم می‌کنند. برای اطلاع بیشتر به پاسخ 4639 مراجعه کنید.