همان‌گونه که می‌دانید تعالیم و آموزه‌های دینی به ما می‌گوید که جواب بدی را نباید با بدی داد.
قرآن کریم در این باره می‌فرماید: «وَ لا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَ لاَ السَّیِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتی‏ هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذی بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ عَداوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمیمٌ»؛[1] و هرگز کار نیک (از اعتقاد و کردار و گفتار) با امر بد یکسان نیست. (پس بدی‌هایى را که به تو می‌رسد) با بهترین روش دفع کن، به طورى که به ناگاه آن‌که میان تو و او دشمنى است (چنان شود که) گویى دوستى گرم و خویشاوند است.
سپس براى تکمیل این سخن می‌افزاید: با بهترین روش ممکن، بدی‌ها را پاسخ‌گوی: «ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ».
به وسیله حق باطل را دفع کن، و با حلم و مدارا جهل و خشونت را، و با عفو و گذشت به مقابله با خشونت‌ها برخیز، هرگز بدى را با بدى، و زشتى را با زشتى پاسخ مگوى که این روش انتقام جویان است و موجب لجاجت و سرسختى منحرفان می‌گردد.
قرآن کریم در پایان آیه به فلسفه عمیق این برنامه در یک جمله کوتاه اشاره کرده و مى‌‏فرماید نتیجه این‌ کار آن خواهد شد که دشمنان سرسخت همچون دوستان گرم و صمیمى شوند: «فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ عَداوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ».
در مجموع توصیه ما در این‌گونه موارد همان سفارش قرآن کریم است؛ رفتار نیکو با نااهلان و تحمّل مخالفان. قرآن این ویژگی را مخصوص صابران می‌داند: «وَ ما یُلَقَّاها إِلَّا الَّذِینَ صَبَرُوا».[2] و انتقام و مقابله به مثل، در برخوردهاى اخلاقى، نشانه‏ کم صبرى است.[3]

---