با توجه به این‌که انسان در تاریکی، ممکن است تمرکز بیشتری برای نماز داشته و این امر سبب توجه و حضور قلب بیشتر او گردد، شاید امر مطلوبی باشد و ممکن است بتوان این امر را از برخی روایات که اشاره به نماز در تاریکی شب دارد، استفاده نمود، اگر چه صراحت در این مطلب ندارد؛ مثلا:
خداى تعالی به موساى پیامبر وحى فرستاد: «اى موسى! اگر ببینى آنان را که در تاریکى شب نماز می‌خوانند و خود را به من نزدیک می‌نمایند گویا که مرا می‌بینند و مرا مخاطب قرار می‌دهند و با من سخن می‌گویند و من آنان را عزیز و بزرگ می‌کنم»‏.[1] 
البته این موضوع، بدین معنا نیست که اگر کسی در شب مهتاب، یا در مکانی که چراغی روشن است، عبادت کرد فضیلت عبادت او نسبت به کسی که در مکان تاریک نماز می‌خواند کمتر باشد، و لازم باشد به مکان تاریک رود. مؤید این مطلب روایتی است که چگونگی عبادت حضرت خدیجه را در ایامی که رسول خدا (ص) در نزد ایشان نبود بیان می‌کند، که حدیث چنین است:
...از آنجا که من به تنهایی عادت کرده بودم زمانی که شب فرا می‌رسید درب منزل را بسته و پرده را می‌کشیدم و سرم را (برای عبادت) می‌پوشاندم و به نماز و یا خواندن قرآن مشغول می‌شدم و سپس چراغ را خاموش نموده و به بستر خواب می رفتم...[2]
این روایت بیانگر این نکته است که حضرت خدیجه در روشنایی عبادت کرده و این امر منعی نداشته است.

---