در پاسخ به این پرسش توجه به دو نکته لازم به نظر می‌رسد.
1. قصد قربت(قربة الی الله) یعنی کار را فقط برای خداوند انجام دادن. این قصد قربت مراتب دارد، به این معنا که قصد قربت افراد در یک رتبه قرار ندارد. برخی بیشتر و بالاتر برخی نیز کمتر و در مرتبه پایین‌تر و به مقدار قصد قربت مستحق ثواب هستند؛ زیرا عملی که کلّاً خارج از قصد قربت باشد به معنای آن است که هیچ کاری برای خدا انجام نگرفت تا حقّی را از جانب خدا به نفع او ایجاد کند.
2. شیطان دشمن قسم خورده انسان‌ها است، وی نخست حیله به کار می‌برد تا افراد را از انجام کردار نیک منصرف کند، امّا زمانی که انسان آغاز به عمل صالح نمود، وسوسه می‌کند تا آن‌را از کیفیت بیندازد و در نهایت افراد را نسبت به کارشان مأیوس نماید؛ لذا در این موارد نباید به وسوسه‌های شیطان توجه کرد. هر حرکت عبادی انسان که با نیتی پاک آغاز می‌شود با هجوم شیطان مواجه شده تا او را از ادامه حرکت باز دارد، و این یکی از وسوسه‌ها است. در این موارد نباید از عبادت باز ایستاد، بلکه باید با استمداد از خدا و پناه بردن به خدا از شیطان، توجه خود را به خدا بیشتر نمود.