در مورد پرسش مطرح شده روایاتی وجود دارد، اما در این فرصت با بیان یکی از آنها، موضوع را تحلیل و بررسی می‌کنیم.
امام صادق(ع) می‌فرماید: «سه گروه هستند که دعایشان مستجاب نمی‌شود:
یک. کسی مالی داشته باشد و بی‌مورد تمام آن‌را انفاق کند، بعد بگوید پروردگارا به من روزی عطا کن. خداوند -عزّ و جلّ- می‌فرماید: آیا به تو روزی نداده بودم.
دو. کسی در خانه‌اش بنشیند و برای به دست آوردن روزی تلاش نکند و از خدا درخواست روزی کند خداوند -عزّ و جلّ- می‌فرماید: آیا راه به دست آوردن روزی را برایت قرار ندادم.
سه. مردی که همسرش او را اذیت می‌کند[1] و او می‌گوید: خدایا! مرا از دست او نجات بده، خداوند می‌فرماید: آیا کار او را به تو واگذار نکردم».^[2]
با توجه به این روایت و روایات مشابه باید گفت:
1. نفرینی که در این‌‌جا مطرح شده به معنای رها و خلاص شدن از همسر با آن اوصاف است که از جمله آن می‌‌تواند تقاضای مرگ همسر و حتی مرگ خودش باشد.
2. عصبانیت‌‌هایی که منجر به نفرین‌‌های سخت مثل آرزوی مرگ، می‌‌شود یا به صورت غیر جدّی بوده که در این صورت اصلاً استحقاق استجابت ندارد و یا این‌‌که آن قدر فشار از ناحیه همسر بر او زیاد است که به طور جدّی به مرگ راضی است و این زمانی است که به اصطلاح کارد به استخوان رسیده باشد.
3. در این صورت بهترین راهکار چیست؟ یا باید بسوزد و بسازد که این خود دو صورت دارد:
الف. در برخی از موارد مانعی وجود دارد که چاره‌‌ای جز صبر ندارد؛ مثلاً فرزندانی از آن همسر دارد برای خراب نشدن آینده آنان مجبور است تحمّل کند که در این صورت نفرین هم معنا ندارد که در هر صورت وجود وی لازم است.
ب. یا این‌‌که مانعی وجود ندارد؛ لذا دلیلی برای صبر نمی‌‌بیند. به سخن دیگر، از یک طرف آن قدر فشار و سختی زیاد است که به مرگ راضی است و از طرف دیگر دلیلی موجّه برای تحمّل این همه سختی وجود ندارد، در این صورت که راهی برای اصلاح وجود ندارد، به هیچ وجه با هم تفاهم نداشتند، راهکار آن است که از طلاق - که بدترین حلال است[3] - کمک گیرد، نه آن‌‌که زن را همچنان در قید ازدواج خود نگه ‌داشته و آرزوی مرگ برای او کند.

---