خداوند در آیاتی از قرآن کریم به یکی از نعمت‌های بزرگ خود که عطا کردن فرزند به انسان‌ها است، اشاره کرده و می‌فرماید: «مالکیّت و حاکمیّت آسمان‌ها و زمین از آن خدا است هر چه را بخواهد می‌آفریند به هر کس اراده کند دختر می‌بخشد و به هر کس بخواهد پسر یا [اگر بخواهد] پسر و دختر -هر دو- را براى آنان جمع می‌کند و هر کس را بخواهد عقیم می‌گذارد؛ زیرا او دانا و قادر است».[1]
در ابتدا، خداوند خود را تنها مالک و صاحب اختیار آسمان‌ها و زمین (همه عالم) معرّفی می‌کند و نظام خلقت را منسوب به اراده و مشیت خود می‌داند. سپس برای اثبات و بیان یک نمونه از سیطره و اراده خود، به مسئله فرزند دار شدن انسان‌ها اشاره می‌کند و این موضوع را تحت تعلق مشیّت و خواست الهی معرّفی می‌کند. در این دو آیه، مردم به چهار گروه تقسیم شده‌اند:
گروه اول: کسانی که خدا به آنان فقط پسر عطا کرده است.
گروه دوم: آنهایی که فقط دختر نصیبشان شده است.
گروه سوم: افرادی که هم پسر و هم دختر روزیشان شده است.
گروه چهارم: مرد و یا زنی که عقیم بوده و توانایی داشتن فرزند از او سلب شده است.[2]

---