واژه «بطن» در زبان عربی تنها به معنای معده و روده نبوده، بلکه در معنای گسترده آن، به دیگر قسمت‌های مخفی بدن انسان و یا حیوان نیز بطن گفته می‌شود.[1] جمع آن ابطن، بطون، بطنان است.[2] با توجه به این، منظور از «بُطُونِ» در آیه «ثُمَّ کُلِی مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ فَاسْلُکِی سُبُلَ رَبِّکِ ذُلُلاً یَخْرُجُ مِنْ بُطُونِها شَرابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ فِیهِ شِفاءٌ لِلنَّاسِ...»؛[3] حفره‏‌هاى درون بدن زنبور است که زنبورشناسان به آن، چینه‏‌دان و یا عسل‌دان می‌گویند و در آن‌جا است که شهد گل‌ها به عسل تبدیل می‌گردد، و بعد از ساخته‌شدن از بدن زنبور عسل خارج می‌شود.
در نوشتارهای امروزی نیز گاهی از عسل‌دان زنبور به عنوان شکم دوم او یاد می‌شود.
با این وجود، حتی اگر محل ساخت عسل را اندرون زنبور ندانیم، اما این اندرون در دو مرحله به ساخت عسل کمک می‌کند؛ لذا خداوند فرمودند عسل از شکم زنبور خارج می‌شود، تا تصور نشود که عسل فقط از دهان او است و به شکم او ارتباطى ندارد.[4]
هم‌چنین رنگ عسل، بر حسب آن‌که زنبور بر روی چه گلى نشسته و از آن بهره‌‏گیرى کرده باشد، تفاوت می‌‌کند و به رنگ‌های مختلف؛ مانند قهوه‌‏اى تیره، نقره‌‏اى سفید، زرد رنگ، شفاف، زرد طلایى، خرمایى و گاهى مایل به سیاهى در می‌آید؛[5] و از این‌رو است که در ادامه، قرآن تعبیر به رنگ‌های گوناگون عسل کرده است.[6]
 

---