شیعه به واسطه بهره‌مندی از علوم اهل‌بیت(ع) که مفسران کتاب الهی و وارثان علم پیامبر(ص) هستند که حدود 250 سال به صورت مستقیم از این سرچشمه‌های جوشان علم، فروعات زیادی را سؤال نموده و معضلات بسیاری را حل نموده‌اند، دارای فقهی قوی، جامع و پویا است، در حالی که فقه اهل سنّت از چنین جایگاهی برخوردار نیست؛ زیرا آنچه فقه را از اعتبار ساقط می‌کند، استقلال در فهم آیات الهی و سنّت پیامبر است، بدون این‌که رموز و اشارات کتاب و سنّت پیامبر(ص) دانسته شود، همین محرومیت از علوم امامان معصوم(ع) و عدم آشنایی به زبان کتاب الهی و سنّت پیامبر خدا(ص) اهل تسنن را به قیاس و استحسان و قواعد ظنیه دیگر کشانده است؛ زیرا از طرفی کمال دین اسلام قابل انکار نیست و از سویی، حکم جدید و روشن در حوادث و نیازهای نو در کتاب و سنّت پیامبر نیافته‌اند.[1]
البته آنچه شیعه ادعا می‌کند، توان و استعداد فقه پویای شیعه، با توجه به مفتوح بودن باب اجتهاد و غنای این فقه از جهت استفاده از منبع جوشان علم الهی و خاندان رسالت و امامت است. به نظر می‌رسد با توجه به گسترش ابواب فقه و طرح شبهات جدید و نیاز به طرح مسائل مستحدثه و استخراج حکم آنها فقه شیعه برای شکوفایی و پویایی بیشتر نیاز به پرورش فقیهانی وارسته و آشنا به شرایط زمان و مکان دارد، تا با استفاده از منابع غنی و تکیه بر ‌اندوخته‌های سلف صالح، گام به جلو بردارند و ضمن حفظ فقه جواهری در مسیر حلّ معضلات فقهی قدم بردارند.

---