عموم شیعیان و بیشتر اهل‌سنت به ظهور "مهدی" در آخر الزمان اعتقاد دارند، اما شیعۀ دوازده امامی معتقد است که او فرزند امام یازدهم، و نامش مشابه نام پیامبر اسلام(ص) است، اما از تعدادی روایات استفاده می‌شود که در بردن نام ایشان، از عنوان کلی "مهدی" استفاده شده و نام اصلی ایشان بر زبان‌ها جاری نشود.^[1]
حال، آیا این دستور، مخصوص زمان غیبت صغرا بوده، یا هنوز پابرجاست، در میان دانشمندان، اختلاف نظر است، مجلسی اول(ره) در این زمینه می‌گوید:
«و شیخ بهاء الدین محمد تجویز تسمیه مى‏کرد و مى‏گفت که نهى مخصوص زمان غیبت صغرا بود؛ چون در بعضى از این احادیث نهى وارد شده است که هر گاه نام برید دشمنان به طلب آن‌حضرت مشغول خواهند شد و دست بر آن‌حضرت نیافته شیعیان و اصحاب آن‌حضرت را خواهند گرفت و ضرر خواهند رسانید، و لیکن چون در احادیث وارد شده است که تا خروج نکند نام نمى‏توان برد و ممکن است که در غیبت صغرا حرمتش بیشتر باشد و هیچ شک نیست که به عنوان حجت آل محمّد ص و مهدى و هادى و امثال اینها تعبیر نمودن بهتر است و احوط است‏".^[2]
برخی از فقهای معاصر اما، روایات مذکور در این زمینه را از باب تقیه دانسته و معتقدند؛ در زمان کنونی، وجهی برای این منع(به زبان آوردن نام اصلی امام زمان) وجود ندارد.^[3]
در هر حال، به جهت رعایت احتیاط^[4] (مستحب) و برای این‌که خواننده متونی که نام آن‌حضرت در آنها آمده، ناخودآگاه این نام را بر زبان نیاورد، نویسندگان، آن‌را به صورت جداگانه می‌نگارند تا یادآوری برای مخاطب باشد و این احتیاط را رعایت نمایند. و گرنه دلیل جداگانۀ دیگری برای این جداسازی وجود ندارد.